Gidecek yerimiz yok diye yakınırız bazen. Yanımızdakilerin kıymetini bilmeyiz çoğu zaman .Evimiz gibisi yoktur aslında .Ama gider mutluluğu başka adreslerde ararız. Çocuklarımızın bize güpgüzel emanet olduğunu unutur, ahlarla vahlarla boşuna zaman harcarız .Sonra bir bakmışız yolun yarısı çoktan bitmiş. Aynada gülümsemeyen yüzümüzle yabancı olmuşuz kendimize .Gölgemiz bile gün aşırı bize dünyanın yükünü yüklemiş, ezildikçe ezilmişiz vazgeçmeye kıyamadıklarımız adına.
Şaşan hak hukuk terazisinde onuncu gezegenden de kovulmuş kimimiz .Kimimiz kötülüğü İlke edinmiş vicdanını susturarak.

Bir yandan da insan olmak neydi gerçekten diye sormayı bırakıp sanaldan doğum günleri kutlamaya devam etmişiz. Sevgi sözcükleri yitirirken anlamını aşk çok uzak meteor yağmurlarına gizlenmiş. Aile kavramı kutsallığını kaybederken çocuklar sevgisiz büyümeye başlamış. Birbirimizden o kadar çok uzaklaşmışız ki farkında değiliz. Hadi sana bir sarılma emojisi göndereyim demişiz en yakın arkadaşımıza. Buzdan bir atmosferde boğuldukça nefessiz kalmışız aslında. Farkına varmak için bütün bu olup bitenlerin ...

Soruyorum şimdi size ve kendime .
Sevdiklerimize sımsıkı sarılmak neydi sahi ?
Kırk yıla sığmayan sımsıcak kahve sohbetleri nerede ? Ya çocukluğumuzun masum mahalleleri..?

Ben cevap vermek istiyorum.
Koskocaman kalp kırgınlıklarının arasında kaybolup gitmiş hepsi.
Çünkü bu kadar sahteliğe hiç birimiz dur diyemiyoruz. İşin kötüsü profil resimlerimiz, isimlerimiz bile sahte .Dünya küçük yarın birgün yolda karşılaşsak birbirimizi tanımayacağız belki de .Oysa ki burda birbirimizin canımı cicimiyiz.

Daha çok yabancılaşmadan kendimize ve sevdiklerimize birbirimizin kalbine sevgiyle dokunalım .Unutmayalım yarının telafisi yok .Ve zaman o kadar acımasız ki kaybettiklerimizi asla geri vermiyor bize .

Hadi o zaman sevgi balonları elimizde ufka yelken açalım...

nagihan