Ufaklı Alaca,
Tekir Umut
Karbeyaz Sütlaç
Melek Karamel


Yine hayatımın büyük bölümünün geçtiği yerdeydim. Yani Güzelce’ ye taşınmadan daha önce kaldığım yere gidemeden edemedim. İçeri giremesem de hayalen bir zamanlar evim olan dairenin her tarafını gezdim dolaştım. Mutfağını, camı penceresi olmayan ve yatıp kalktığım yeri özlemedim dersem yalan olur. En çok da adı Ufaklık olan kedimi. Kapının önünde dört beş defa Ufaklık diye seslendikten sonra, arabaların arasından çıkıp kucağıma zıpladı ve hemen yatma pozisyonuna geçti. Kendini sevdirmek için elinden geleni yapıyordu Belli ki Ufaklıkta beni çok özlemiş. Bende doya doya sevdim. Sonrasında başım öne eğik bulunduğum yerden ayrıldım ve benim eski sokağın girişindeki börekçiye uğrayarak bir iki saat orada takıldım. Sıra çay bahçesine geldi. Tabi ki her zaman oturduğum masam başkaları tarafından işgal edilmişti. Beni şaşırtan mekândan içeri girer girmez, yerime oturan arkadaşın, ‘’ Yerin sahibi geldi’’ deyip oturduğu yerden kalkmasıydı. Ve bana her zamanki yerime oturmak kaldı. Kısa kısa yapılan sohbetlerden sonra, sıra gazetelerimi okuyup bulmacalarımı çözmeye geldi. İşte günüm böyle geçti. Bu arada saç, sakal tıraşını da araya sıkıştırdım. Valla aynaya bakınca yüzümün değiştiğini gördüm. Şimdilik yazacaklarım bu kadar. Darısı pazar gününe.
Hoş kalın hoşça kalın, arkadaşlığımız eskisi gibi olmasa da sende hoşça kal Büşra ya da SARI inşallah hayatının bu döneminde de mutlusundur. Senin için yazacağım bu kadar.
Hoşça kal Ufaklık seni hiç unutmayacağım.
Hoşça kalın Karamel, Sütlaç, Umut, Alaca, Tekir Karbeyaz, Melek

Tuğrul Ahmet Pekel
11122024*Çarşamba