Geçen pazar günü Karamel’imi ziyaret ettim. Her zaman olduğu gibi ben konuştum Karamel’ciğim dinledi. Allah’ın izni ile yeni hayatında, diğer kardeşleri ile cennetin çayırlarında koşturuyordur. Kendisinden hepsine selamımı iletmesini istedim. Mezarının tam karşısındaki taş bloğa oturup, içimden geldiği gibi anlattım. Yanımdan gelip geçenler, ‘’ bu adam deli galiba kendi kendine konuşuyor diyorlar.’’ Olsun ne düşünürseler düşünsünler. Benim için önemli olan sensin. Senden sonra Arzu Hanımla konuşmak istedim ama grip olmuş gelme dedi. Ne yapalım emir demiri keser derler ya. Bu arada Ufaklık geldi yanıma. Onu da özlemişim biraz oynadık kucağıma oturdu kalkmak bilmez. Çay Bahçesine geçtim. Hava bahçede oldukça soğuk olduğu için içeri geçtim. İşte Karamel’im günü böyle yaşadım. Sütlaçla Umutu hiç yalnız bırakma onları da çok özledim. Artık benim çocuğun gelme vakti yaklaştı. Önümüzde eve gitmek için uzun bir yol var.
Bugünde günlerden Pazar ama seni ziyarete gelemedim. İnşallah Çarşamba günü Çay Bahçesine gitmek kısmet olurda senide ziyaret ederim. Bu arada sizin yerinize kucağıma alıp sevdiğim iki yeni kedim var isimleri Sarı ve Melek. Onlarda size pati sallıyor. Bu gecelik bu kadar yavaş yavaş yatağa girme zamanı geldi. Hoşça kal Karamelim.


Tuğrul Ahmet Pekel
3112024* Pazar