İki kızıl sütunu, güneşten çalınan renk tonu ile kazıtmıştı imparator Augustus.

Acta Est Fabula; oyun bitti, okudum, okudum, okudum...

Başımda o yorgunluğun hayata bir dem sıcak sersemliği, bir de ağrısı. Sanırım onsuz olmuyor. Bir çırpınış, anlam yükleme telaşı, ardı sıra yetmiyor hayata...

Yol türküsü çalınır her nakaratta da oğul, kız sevinci oluverir yüzündeki keskin çizgiler.

Nereden nereye...

Dedim ya; namelerini okudum, okudum, okudum.

Barut kokusunu, kurşunkaleme eş eden Filistinli çocuk oluyorum bazen. Sen dünü teğet geçen, ezelde yazılı kallavi hükümsün. Dilek tutuyorum ve alacağım var senden. Unutma; yürek de yelkovanında meydan okuyor sana.

Ve ben hala üşenmeden yazıyorum. Çoğu zaman kinayeli gül döküyorum yollarına.

Biliyorum ki zor!
Her sabah yahut sıkışık gün ağırlığı sunduğun bu insanlar, taze bir gazete kokusu...

Kandırıyorsun, en kırılgan dalların kandırıyor. Parmak uçlarım yadsıyor atlas tuzakları.
Sıradanlık karşılıyor, sadece nefes alma güdüsü değil bu. Anlamak, anlaşılmak ve de kim bilir tanımak...

Belki de başlamalı yeniden içmeli seni. İlkin oturduğun koltuğu tanımak, badana beyazlığında yudum yudum içmek senliği.

Gülme!

Seviyorsun sen de süslü kafiye icatlarını. Gülümsemen fazla geldi bilesin. Lakin sözcük ayarı bizden içeri olup bazen yürekten kalem tutan elle çok uğraşma derim.

Satır başı, sözün sonudur aslında.

Kızarmış ekmek,
Yarım köfte,
Nebiş’ten ısmarlama, Beşiktaş işi midye olsun.

Unutmadım martıları,
Bostancı(kaçak trene binme hikâyeleri),
İlle sarısı gülün
İlle türkü
Beyazı şarabın
Pürüzyen dilimiyle
İlle bu şehir...

Augustus, eşi Livia’yı öperken öğüt veriyordu; ’sevginin, sevdanın, hayatın farkında ol hoşça kal’.

Ve son sözünü fısıldadı; ’Acta Est Fabula (oyun bitti)’

Bir nefesle ağladık, toplandılar, doğduk...

Bir nefesle ağladılar, toplandılar, ölmüştük...


Sevgiyle kal...

*Acta Est Fabula: Oyun Bitti