Doğdum; Annem mızmız bir bebek olduğumu söyledi. Sonra çok haylaz bir çocuk oldum. Daha sonra asi bir genç kız.
Gençlik böyle dediler; Ah şu zamane gençleri deyip hayıflandı, iç geçirdiler. Öyle ya, asi olmak büyük bir suçtu. Bir an ben bile şaşırdım! Geleceğim beni de endişelendirmeye başladı. Sahi durumum bu kadar vahim miydi?

Okula gittim; öğretmenlerim benden yaka silkti. Derste Laiklik dinsizliktir diyen hocamı sınıftan kovduğum için disiplin cezası aldım fakat ona da ceza aldırmayı başardım. Siyaset o zamanlardan ilköğretime bile girmişmiş meğer. Orta dereceyle zar zor mezun ettiler beni. Çalışmaya başladım, böyle memur olmaz dediler.
Tabi ya aralıksız otuz altı saat çalışmaya baş aldırmak,
memurluğa sığmayacak işlerdi.
Hiç unutmam kızımın bir gün işe giderken bana,
Anne! ’’Sen hemşire olma, anne ol’’ diye feryat ettiğini.

Evlendim; evlendiğim adam benden şikayetçiydi.
Kadın kısmı bu kadar soru sormaz, sorgulamaz dedi.
Çocuk doğurdum, yalnız bırakıldım, korkuyordum,
bir süre bocaladım. Anneliği ve anneliğin dünyadaki en güzel şey olduğunu yine kendi kendime öğrendim.

Demem o ki dostlar yaralarımı hep kendime sardım..

Evliliğim bir sürü iniş çıkışlarla geçti. Onda da bir düzen tutturamadım anlayacağınız. Boşanmak istedim, dünya alem karşı çıktı. Kadın başına bir çocukla ne yaparsın dediler. Yaparım dedim! Şimdiye kadar ne yaptıysam onu yaparım dedim. Boşandım, o dünya alemin ne kadar haklı olduğunu anladım. Türkiye’de bir tek kadın başına olmuyormuş meğer, geç öğrendim.
O dünya alemin tam da kendileri pis nefesi ile peşimde. Ben ise canımın, kızımın, bir de geçimimin derdinde.

Uzun bir süre bunalım takıldım. Çevremdekilerini yordum, yoruldum.. Bir kaç depresif ilaçla durumu idare ettim bir süre. Sonra yeniden evlendim. Çünkü mecbur kaldım. Kendimi korumanın tek yolunun bu olduğunu,
ve her şeye gözümü yumup bir adamın yanında ’oturmanın’ büyük bir akıllılık olduğunu geç de olsa anladım..

Komşu oldum; komşularımla günlere katılamadığım için onlar da benden şikayetçiydi.
Vatandaş oldum Atatürkçü oldum diye ülkem de benden şikayetçiydi.
Evlat oldum annem de benden şikayetçiydi.
Öğrenci oldum öğretmenlerim de benden şikayetçiydi.
Memur oldum; amirlerim de benden şikayetçiydi.
Eş oldum, sevgi, ilgi bekledim, hesap sordum eşim de benden şikayetçiydi.
Anne oldum, işten eve gelemediğim için evladım da benden şikayetçiydi.

Ah şu benim hiçbir şeyi olduramamışlığım yok mu;

Söyleyin hakim bey, ’’asfalt kara, eşek kara, baht kara’’
Ne yapsın zavallı Özlem şimdi...

Yüreğiniz el veriyorsa tutuklayın beni...

Özlem SABA