‘’Hasret türkülerinin sonu neden hep üç noktadır bilir misin? Çünkü kalan, gidene dair dönme ümidini hiç yitirmez. (…) Ne son noktayı koymaya cesaret edebilir ne de bir harfi yazacak dayanak bulabilir. Şiiri pek tabii kalan yazar. Çünkü giden mısra mısra gitmiştir. Şiir gidenin ta kendisidir.
Son bakışı, son gülüşüdür.’’(Alıntı)


Susuz yaz:
Susunuz bayım:
Surların nazarında serlerin yankısında vücut bulacak bir şiirin duasında saklıdır şair ve de sesinde yankı yüreğinde gonca üstü örtülü ölümcül uykuların diyezi ve şairin ödediği diyeti sonlandırsın diye Tanrı elbet içtimada geçer hayatı şairin.
Hüznüne bandıkça kelimeleri.
Andıkça dündeki neşeyi.
Ar bildiği kadar namusu ve karşılıksız sevgiyi.
Rütbesi yoktur şairin.
Kaidesi yoktur düşlerin.
Kaçışı yok iken sevgiden ve de kendinden öte yol yok iken yokluğun tininde saklı varlığı ve duayeni olduğu kadar hüznün geniş ölçeklidir hayallerinin ve ilhamının rahmi.
Bir koz ise şiir.
Bir koza ise kalem.
Bir resital iken içindeki seyri anlam bulduğu kadar ruhu ve öteki dünyanın da amblemi iken kalemin diş izi acının dikişi ve yamalı minvalinde ömrün örtündüğü gizemin de tetikçisi.
Kanayan imgelerden çıkıp da yola.
Kandığı yalanların uğruna.
Ve de meddücezri ömrün meali ölümün sevdiklerinden ne kaldıysa geride ve elinden kayıp giden ömrün tekil reçetesi ve çoğul haresi ve çağlayan acının hengâmesinde saklı bir kaside bir şiir bir hikâye öcülerin korkuttuğu yüreğinin çehresi.
Mademki şiirdir gidenin ta kendisi.
Şair esefle yüklenirken kendine ve kendinden gidemediği kadar da hükmederken kalbine ve kalemin kaderi ve kederin ederi ne de olsa şiirdir şiir gidenin ta kendisi.
Vücut bulan ılımlı bir aşk hayli de rötarlı bir mutluluk.
Ilıman iklimlerde seken bir yürek alabildiğine vakur ve de başına buyruk.
Ve ineze imgeler.
Kabrine sadık türküler.
Renklerin solgun dününde saklı iken yine yüreğin kayıt izi.
‘’İnsan her daim dudak büzen bir çocuğu taşır içinde. Onu tatmin etmeye çalışmak okyanusu kulaç atarak geçmek gibidir. Kıyıdaki kuma yazı yazmak… Tek dalgaya bakar silinmesi… Geriye, çökmüş omuzların, yorgun yüreğin kalır. ‘’(Alıntı)
Her eklenen acı aslında bir açıdır ve de açılmayan kalbin şifresi.
Öğünler atlar ömür boyu duygular nihayetinde külçe olur yığılır bir kenara ve işte çocuk kalabilmenin de güncesidir yüreğin elinden kaçan her uçurtma her balon aslında temiz bir sevginin imgesidir sözcüklerden sızan umudu ruhun sızısını saklı tuttuğu kadar da yarınları sevgiyle hemhal bir dürtü bir meram bir rakım bir tutku bir bulut misali uçuşan mutluluğun da çağrısında saklı iken şair ve şiir ne de olsa şairin de dediği gibi:
‘’Şiir gidenin ta kendisidir.’’
Ve de gitmeye mazhar ve de tutuklu iken şiire şairin renginden süzülen her umut her dua her sure ve katıksız sevginin da iz düşümü ne de olsa gidenlerin ardında açmaya mahal verecek her duygu her şiir bilinmezin ve sonsuzluğun seyrinde içtimada geçen ömrün de diktesi ve hutbesidir bir anlamda gidenlerin de dönüşünün olmadığı gibi…