Ah Pirim!

Uzun boyuna türkü yakan torununun gözyaşı yükü ne ağırdır ki, ardındaki ağıtların kara çiti salınır durur hala Anadolu’m üzerinde...

İbrahim’ i bilirim... Firavun ateşinde, onu hara atan sakalı kan kokulu hüküm ne ise, seni darağacına çıkaran da aynı bataklığın ölüm dumanı. Bu kanın borcu ağır, öder durur zalim, döner durur.

Bilmezsin, ardından kaç fidan daha yakıldı, tarumar edildi şehrin içinde, temmuz’a kara bir nokta basıldı katil ellerle...

Hızır birdi bin oldu, dert birdi bin oldu. Öldükçe çoğaldın ama yandıkça çoğaldık ’can ölür fikir ölmez’ deriz, sözün birdir, bin olur dillerde, dillenir...

Ne çok sevdin de, sordun turnalara gül cemalini o serverin. Ne çok özledin Koca Haydar; Neslini, Yemeni.

Bağında güller açar hala, nasıl koparamadı ise Hızır, koparamaz zamane yezitleri de onları. Dergâhında Zülfikar kuşanıp, çağın içinde yürüyemedim belki zulüm üzerine, ama kuşandım türkülerini şimdi. Bir turna kanadı keskinliğinde, ünü saltanattan daha esaslı, doğru sözünü, özünü ve düşlediğin o devranı özlüyorum.

Bozuk düzenin sarayı, kanlı çamurdan yapısı ile yıkılır gider.
Ne kara kadı biter, ne sarı kadı.
Kırılırsın diye girmedim bahse, yazmaya cesaretim yok gül hikâyesini, dost adı, kendi dost, bunca senenin yükünü nasıl çeksin garip gül, o da dertlidir, taş olayım ister...
Toprak kalesinde mahpusluk zordur, vali paşa emreyledi, deme istedi de, en çok ama en çok... beni şu dediğin yaraladı;

’kul olayım kalem tutan eline
Kâtip, ahvalimi yaz şah’a böyle’

Sen yedi kapıdan sır oldun, biz sırrını aradık.
Zulme inat inadına inat sana da söz olsun,
Bil ki; zalime keskincedir bu kalem,


Yazacağız daima...

Var sevgiyle kal...