Affetmek, sadece geçmişte yaşananları unutarak acıyı bastırmak değildir; affetmek, hem kendimiz hem de karşımızdaki kişi için bir değişim ve gelişim sürecini kapsar. Eğer birini affederken o kişinin değişimine fırsat tanımadan, sadece acıyı hafifletme amacıyla hareket edersek, aslında o davranışın tekrar etmesine izin vermiş oluruz. Zamanı geldiğinde, aynı acı veren davranış yeniden ortaya çıkabilir ve bu durum, daha büyük hayal kırıklıkları yaratabilir.

Affetme sürecinde, kişinin değişime zaman tanıyıp tanımadığı önemlidir. Eğer sevdiğimiz bir kişi hatalarını fark edip düzeltmeye çalışıyorsa, bu süreçte onun acısını görmezden gelerek "unutalım, geçelim" demek, aslında değişimi sabote etmektir. Gerçek bir gelişim, karşı tarafın hatasını düzeltmek için çaba göstermesini beklemeyi ve bu sürece tanıklık etmeyi içerir. Eğer hemen geçmişi unutmaya çalışırsak, karşımızdaki kişinin gelişimi durur ve biz de aynı acıları tekrar yaşamaya mahkum oluruz.

Özür dilerken gerçekten samimi olmak, yapılan hataların farkında olup bir daha tekrarlamamaya yönelik bir çaba içinde bulunmak gerekir. Bu samimiyet hem karşı tarafın hem de özür dileyenin gelişimi için kritik bir adımdır. Affetmek ise sadece affedenin değil, her iki tarafın da kendi içsel yokuşlarından çıkmasına yardımcı olabilir. Affetmek, zor bir süreçtir; kendimize yapılan acıyı kabullenip yeni sınırlar koymayı, bu sınırların içinde hem kendi iyiliğimiz hem de karşımızdakinin gelişimi için yer açmayı gerektirir.

Sonuç olarak, affederken gerçekten affetmeli, özür dilerken gerçekten anlamalı ve aynı hataların tekrar edilmemesi için çaba göstermeliyiz. Affetmek, bir gelişim yolculuğudur ve her iki taraf için de yeni kapılar açar. Bu yüzden, affedilen kişinin de affedenin de yolları açık olsun; bu yolculukta büyümeye ve gelişmeye her zaman yer var.

Selda İyiekmekci (Erdoğan)