Şuaraya yazmam içimi dökemem gereken onlarca şey varki, ben hangi birinden başlasam bilemiyorum. Ağlayarak hatta nefesim kesilerek yazıyorum bu satırları... Belki de yazdıklarım çok saçma şeyler olucak ama ben yazmayı çok severim, severdim. Yarab kurtar beni. Yarabb kurtar beni.

Bu satırları on sekiz yaşımda yazıyorum. Hepimiz çocuk olmuşuzdur, çocukken anne babamızdan onlarca yiyecek, içecek, kiyafet, oyuncak aklınıza gelebilecek her şeyi, her şeyi istemişizdir. Ben çocukluğumu dilediğim gibi, şimdi kurduğum hayaller gibi yaşayamadım. Aslında bakılırsa çocukluğuma dair güzel, mutlu olduğum hiç bir anımı hatırlamıyorum. Aksine nerde gözyaşı varsa o anıları hatırlıyorum. Şimdi bir anımı anlatıyorum okuyanlar ağlamasın lütfen, çünkü ben yazarken ağlıyorum.; karanlık iki camlı bir oda, odanın içinde küçük bir kız çocuğu. Okula gitmemek için ağlıyor, annesi yanında kızı ikna etmeye çalışıyor ama küçük kız ikna olmuyor. Biri de çıkıp küçük kıza "neden okula gitmek istemiyorsun" diye sormuyor. Çünkü tek bildikleri baskı yapmak. Ben söyleyeyim o küçük kızın neden okula gitmediğini, çünkü okuldaki öğretmeni öğrencilerine şiddet uyguluyor. Odanın kapısı acılıyor küçük kızın babası geliyor, annesi odadan çıkıyor. Küçüğün babası kıza "okula gidiceksin" diyor. Kız "hayır gitmicem diyor" baba sinirleniyor, sinirini kızından çıkarıyor, baba elini yumruk yapıyor küçük kıza bir tane yumruk atıyor, odadan çıkıyor. Küçük kız ağlıyor, çok ağlıyor.
Bu olay ne ki tonlarca var benim hayatımda şiddet... Benim hayalim ne biliyor musunuz? Benim hayalim çok büyük biri olup kimsesiz çocuklara yardım etmek. Onlarla büyümek, onlara kitaplar okumak, oyunlar oynamak kısacası kaybettiğim her şeyi "çocuklarımla" kazanmak.
"Sevgi dilini bilmeyenler, sevgisizlikten ölücekler..."