Bir varmış bir yokmuş bir zamanlar küçük bir evde yaşayan; anne, baba, çocuk olmak üzere üç kişi yaşarmış. Anne Melek, Baba Kemal Bey, Erkek çocukları Ali öylesine mutlu mesut yaşarlarmış ki herkes bu aileye özenirmiş. Kemal Bey bir okulda, okul müdürü olarak görev yapıyormuş, Anne Melek Hanım ise müzik öğretmeniymiş, Ali ise orta okul birinci sınıf öğrencisiymiş. Ali evin tek oğlu olduğu için biraz yaramaz bir çocuk olarak büyümüş. Bir gün derslerini bitirdikten sonra canı sıkılar Ali evden dışarı arkadaşlarıyla birlikte bisiklet sürmeye gider. Ailesine haber vermeden bisikletlerini alarak evden çıkan beş arkadaş,” Ali, Mustafa, Arif, Emre, Yusuf” evlerinden uzaklaşırlar. Sakin dere doğal bir gezi yeri varmış, onlarda bisikletleriyle oraya giderler. Daha sonra bisiklet sürmekten yorulan, beş arkadaş dinlenmek için bisikletlerinden inerek derenin kıyısına oturmuşlar. Bir süre muhabbet ederek gülüşen arkadaşlar, şakalaşmaya başlarlar. Herkes birbirini gıdıklar ve gülüşmeye devam ederken, Ali dengesini kaybederek dereye düşer. Yüzme bilmeyen Ali çırpınırken, yüzme bilmeyen diğer arkadaşları da şaşkınca bağırmaya, yardım istemeye başlar. Bir balıkçı oltasını bırakarak koşar. Dereye atlar ve boğulmak üzere olan Ali’yi oradan çıkartır. Ali hayli su yutmuştu fakat balıkçı, bütün bilgilerini kullanarak riskli durumu atlatır. Vakit geç olmuştu ve aileler çocuklarını işten eve geldiklerinde evde bulamayınca merak ederler. Aileler birbirlerini arar ve anlarlar ki beş arkadaşta birlikte izin almadan dışarıya çıkmışlar. Aileler buluşup karakola gidelim derler ki; çocuklar ağlamış gözlerle evlerine dönerler. Ali ise üstü başı ıslak bir şekilde, yanında balıkçı, ailesinin yanına bırakmak adına eşlik eder. Sonunda evine getirilen Ali ve yanında balıkçı kapının önünde bekleyen meraklı ve üzgün aileyi görür. Balıkçı Ali’nin ailesine olan biteni anlatır ve aile çocuklarına sarılarak ağlar. Ali ise ailesinin gözlerine uzun uzun, bir süre sessiz baktıktan sonra söz verir. Bir daha asla ailesine haber vermeden hiçbir yere gitmeyeceğine. Bazen haber vermeden yaptığımız şeyler, bizi çıkmaz durumlara sürükleye bilir. Kötü sonuçlar doğurur. O yüzden asla ailelerimizin sözünden dışarı çıkmayalım. Bu hikâyenin de sonuna gelmiş bulunuyoruz.













17