Gün gün yaşadığımızı sanırız ancak her an ölüme bir adım daha yaklaşırız. Yaşamla kucak kucağa olduğumuzu farz ederiz ancak aslında ölümle burun buruna kalan ölümlü canlarız. Bir nefeslik ömrün gerçek özneleriyiz, soluğu kesilince ölümü tam tadan hakiki fanileriz. Ve öylesine zengin gözüken yoksullar, öylesine umutlu bakan umutsuz vakalarız. Reçetelerimizi yazan doktorlar da hasta. Yüzümüze baktıklarını sandıklarımız aslında kör kuyulara taş atanlardır!

Gün içinde binlerce şeye bakarız, gördüklerimiz ve değerini fark ettiklerimiz birkaç tanedir. Gün boyu onlarca insanla konuşuruz gel gör ki hatırladıklarımız birkaç tanedir. Sabahtan akşama onca işe başlarız elimizde işe yarar beş parmağı geçmez sayıdadır. Yola çıkarken kanatlanırcasına uçarız yol sonunda tüyleri bir bir dökülmüş çaresiz kuşlarız. Hepimizin kanatlarında bir kırık olur illa!

İçimize bir türlü bakmayı, yanlışlardan dönmeyi, doğru yol üzerinde yürümeyi, insan kalmayı bilmeyiz. Etrafta olup bitene öylesine pür dikkat ederiz. Kendi sesimize yabancı kalırız başkalarının sesini merak etmekten. Başkalarını düşünmekten kendimize geç kalırız. Başkaları sevinsin diye hüzün gemisi oluruz kendi denizimizde. Sonra ha bire boğulmaktan, bir şeye geç kalmaktan sitem ederiz!

Değer verilmek yahut sevilmek çok güzel duygulardır. Ancak günümüz insanı değer vermeyi de sevmeyi de bilmeme konusunda güçlü inadını sürdürüyor. Bencillik almış başını dört nala koşuyor. Benmerkezci düşünceler her köşe başını süslüyor. Aynaya bakan, nerede yanlış yapıyorum diyen, özeleştiri yapan, hak yemekten cayan, hatasını kabul eden çok az insan var diyebilirim. Ve söyleyebilirim ki bana neci kişilerin sayısı artık milyonlarca değil milyarlarcadır!

Sadece bir yöne, bir meseleye odaklanırız. Sağa dönmeyi, sola sapmayı aklımıza getirmeyiz. Dört cihetin gerekliliğini, başka dünyaların varlığını yeterince fark etmeyiz. Kocaman evreni kendimizde ibaret görmekten sıkılmayız. Avlumuzdaki güllere kıymet veririz, mor dağlarda yeşeren çiçekleri düşünmeyiz. Elimizde olana yakınlık kurarız, uzaktakileri kendi hâllerine bırakırız. Fikir geliştirme konusunda eksikliğimize, hayatı paylaşma niyetinde cimriliğimize devam ederiz!

-Meselci