Artık öyle bir hal aldı ki dünya, şu ufacık çocukların 23 Nisan bayramı bile çocuklara zehir oluyor. Bugün şahit oldum, kardeşimi izlemeye gittim. Gösterisi için beyaz pantolon ve kırmızı tişört gerekiyordu, biz de aldık ama gelin görün ki öğretmenler kıyafetleri almayanları takmıyor bile. Böyle bir rezillik, kepazelik olmaz. Dar gelirli olabilirler, o ay o kadar bütçe ayıramamış olabilirler, yahu olabilir parası yoktur ya, ama burada çocukların eğlenmesi gerektiği yerde izlerken, şu çocuk bayramını coşku içinde kutlamayacaksa olmaz olsun. Öyle gösteri olmaz, öyle kutlama diyecek söz bulamıyorum.

Bir de eklemek istediğim birkaç şey daha var. İlkokul ve ortaokul birleşik bir okulda okuyor kardeşim. İlkokullarda ve ortaokullarda gösteri ayrı, çuval yarışı ayrı, sandalye kapmaca ayrı bir sürü etkinlik var. Bizimkinin yanına gittim, bizim bir gösteri vardı, yaptık bekliyoruz dedi. Ya ne gerek var orada çocukları yalı kazığı gibi bekletmeye, bırakın onlar daha çocuk. Yılda bir yapıyorsunuz zaten, biri yer, biri bakar muhabbetine dönüyor, yarışma yapıyorlar, kazananlara ödül veriyorlar gibi gibi etkinlikler.

Gittim kardeşimin yanına, çağırdım arkadaşlarını da. Haftasonu beraber çıkacağız, istediğiniz oyunu istediğiniz yarışmayı beraber yapacağız dedim. Ha, bir de ödül veriyorlar demiştim ya, uçurtma vermişlerdi. Bugün sipariş vereceğim uçurtmayı da alacağım, çocuklara onların farketmez abi, sen nerede istersen oraya geliriz, sen nereye dersen oraya geliriz demesi bile içimi paramparça etti. Çocuk sevindirmek kadar basit bir şey var mı şu hayatta? Gel gör ki öğretmenleri bile bir haber.

Haftasonu planım çok net: çocuklarla zaman geçirmek, oyunlar oynamak, beraber dondurma yemek. Buna harcadığım vakiti hiçbir şeye değişmem, hiç de pişman olmam. Keşke demem yani, ama bu bayramı bile şu çocuklara hor görüyorsunuz ya, şu vatana yaptığınız bir fiil bile benim için pek önemli değil şu günden sonra.