...
Ne yolum belli , ne menzilim...ama acelem var hayatta. Yolumun belirsizliği, menzilimin vasati kaç zaman olduğunun hesapsızlığı umurumda değil...ama yine de acelem var yaşamda. Koşuyorum...adeta yaşamaya değil, ölmeye koşuyorum...alelacele tercihler ve seçimler yaşayarak...hastalıkta ve sağlıkta...nerede kestirme bir yol , orada ben...belli , belirsiz ve kısacık cümleler kurarak...oysa cümleyi anlaşılır kılanın virgül olduğunu bilerek...

Kısa, keskin duyumlar peşinde, yorulmaksızın koşuyorum...koşarken döküp saçıyorum...dokunup, kaçıyorum...acele ettikçe anlıyorum ki, soru ve çözüm de birbirinden uzaklaşıyor alelacele...defalarca deneyip, kaçarken...durmayı deniyorum...

Ve;

Bir an duruyorum...acelem yok varsayıyorum...usavurdukça, dibe vuracağım korkusundan sıyrılıyorum...ardı ardına oysalar sıralanıyor, en kuytu benliğimde. Her şeyden bir cimcik, sonuç hiç cimcik; aceleden vazgeçişim, kısa soluklanışımı renklendiriyor...

Oysa ne güzelmiş, durabilmek, susabilmek...hissedebilmek...hem de en yoğunca...ne güzelmiş, kısa ve keskin duyumlara veda...sarıp sarmalamak her şeyi, şeytan karıştırmaksızın...bir gecenin kuytusunda, günün canlanışını hissedebilmek...hissedebilmek her şeyi...

En önemlisi sevginin sessizce kalp atışını duyumsamak...

Acelem var, umurumda olmaksızın gideceğim yerin belli olmayışı...hatta farkında olmaksızın, bir yere, bir şeylere acelem var...

“Olum” un ne olduğunu bilmeksizin olum’lu ve olum’suz cümleler kuruyorum...aceleyle...

“Ölüm”ün ne olduğunu biliyorum, ölüm’lü mü, ölüm’süz mü olacağım, düşünmüyorum...

Dedim ya aceleden, soru ve cevap da alelacele uzaklaşıyor birbirinden...

Oysa biliyorum ki;

beyaz bir kağıda,
beyaz bir kalemle,
beyaz bir cümle kuruyorum...

sonuna,

hakî bir günde,
siyah bir törenle,
mor bir kalemle,
kahverengi bir nokta koyacağım !

...kocaman...