Bir imgeye muhtaçlığım adeta:
Şevkinde günün yâdında dünün esen yel gibi…
Kâh aruz vezni
Kâh içre dönük ukdenin gözdeki nemi
Ve işte sayaç işlerken…
Nefsimi öldürdüğüm ilk gün gibi
Neşrinde evrenin
Nesrine sadık kalemin
İhtimamla sevdiğim, azizim:
Söyle çok mu belli?

Kanayan bir şiire zimmetliyim oysaki yedieminde unutmuştum künyemi ve de boşa düştüğüm hani: seneler evvelinde boşa düşmüş bir vatandaş olmanın tecellisi nüfus kâğıdımla yeniden şerh düşecekken nüfus memuru bense müptelası hiçliğin, sarmalında seyyah yüreğin kalemin dinmezken nazı aralık vermeden eşlik eden onca niyazı anaç yüreğimle ve arımla ve andımla bir de andıkça onca öğretiyi kapı eşiğinden geçmekle iştigal varsın olsun seyyah muhtarı olayım kapısından kovulduğum onca köyün her nerede ise ihtiyar meclisi bense yaş alsam da yas alsam da yasa mahiyetinde ve de devrik ihtişamımla sevmenin kitabını yazmaya aday saygınlıksa nasıl ki en devasa hayalim ve işte bir şiire daha düşecekken yoluma hani olur da kendimi bulurum ümidiyle ve de kanayan kalemimle şakımak ve şaklatmak adına sevincimi hür doğmuş hür yaşayacak mahiyette sevdalı olduğum kadar vatanıma, devletime.
Üzgünüm.
Öncesiz iken kalemim süzgün sözcüklerim.
Ölümlüyüm en çok da ölümsüzlük dilediğim her münazara ettiğimde kalemimle kalburüstü hayallerimi yaşatma temennisi ile içim aşk dolu, Rabbime dönük yüzümle aş erdiğim şiirin hicretinde haiz olduğum coşkunun da ümmeti iken sözcüklerle örülü haremde hanemde bir haremağası gibi maharet varsa yoksa umut edip derinden sevmekte.
Gün devingen.
Ruhsa kaygan.
Aşksa can yakan caka satan ta ezelden.
Mührümü bastığım.
Aidiyet duygumun sorgulandığı ve bir mahlasa sahip olamasam bile hüzün değil mi ki sevdalandığım aşkla özdeş varsa yoksa kalemimin mahlası eşlik ederken içimde saklı hüzün şairine…
Künyem kayıp.
Gönyem kırık.
Küskün olduğum ne ki kendime hele ki kendime yaptığım yolculukla sefasını sürdüğüm şiirlerim nasıl da müspet ve akışkan bir rahmet yağdırır üstüme…
O halde, başım gözüm üstüne.
O halde, boynum nasıl ki kıldan ince…
Ve işte cımbızla seçtiğim sözcüklerim aşkın eşref saati hele ki ilham perim de; yaz, dedi mi…
Demez olaydım öncemde saklı gizin siluetinde esen yelin izinde.
Dedim bir kere deştiğim kadar yüreğimi kalemle kazdığım mezarımı nakşeden o coşku ve de ölüm hissi ama en güzeli değil mi ki külünden doğmak ve işte bir Anka gibi, devrik aşklar ve devrik güller meclisinde hem şakıyan bülbül hem de aşka zimmetli bir gül olmanın verdiği muvaffakiyet ve sevdanın terennümünde ben de eşlik ediyorum işte kâinatın çığlığında kâh bir imgeye düşüyor yolum kâh kendime ve yetim yüreğimde açan çiçekleri bir bir şiir diye soluyorum ve sunuyorum aşkın hâkimiyetinde sözcükler iken sevdanın ümmeti ve imgeler iken şiirin başşehri.
Gül mizacım hüzne meyleden.
Gün mizacımsa geceden kalma.
Hırpani bir yokuş hırpalanmış bir yürek artık vaktim ne zaman dolacaksa.
Dolgun bir yâdsıma.
Devrik bir cümle.
Meali öksüz olsa ne ki iklimlerin sektiği o cennet bahçesi ve işte aşkla şerh düşeceğim bir şiirin peşinde ya da kalem benim peşimde kaile alınmakla kandığım kadar da kalemime nazarında evrenin denk düştüğüm ne ola ki şiir yazmadığımda içime esen rüzgârın üşüttüğü kalbimde yeşerecek iken o kıraç topraklar ve de yaşaracakken gözlerim sunumunda hayat denen gizemin ve işte kırdım kıralı dümeni yeter ki firar etmeyim kaptan köşkünden ki…
Hem miçosu şiirin hem de kaptanı.
Kaptanıderya istikametinde ömrün bazen sözcüklerin yavan kaldığı ve adam boyu dalgalar bense bir başıma ektiğim biçtiğim tarla misali bir lahzada saklı iken ruhumun külliyesi belki de aşkın şah damarında saklanmış bir ümmet iken yüreğimle koştuğum Rabbin Dergâhında baş verecek ümidin de için için çağıran sesi.
Düşler ne için hem?
Hayaller nerede son bulur ki?
Her birini gerçek kılmak adına baş koyduğum hayatın o demli ve o densiz hüzne mahal veren misafiri elbet aşkın cübbesi elbet şairin cüssesi ve de aşkın ibaresi şiirler nasıl ki yaldızlı bir yol ve nasıl ki şiar edinmiş şair kalemi ve işte boyutsuzluğumda kalemimle ip atladığım o haleti ruhiye si yalnızlığın bazen sözcüklerin hatta alfabenin daha yetmediği…
Rotam.
Döngüm.
Dergâhım.
Alabildiğine engin ve dingin…
Ve de feraha çıktığım şiirin sesinde seken iç sesimle hemhal hem aşka hem şiire öykündüğüm bilfiil yaşadığımı hissedip kalıbımı bastığım bir fermanın nezdinde faili meçhul bir imgenin de derinlerden duyulan şiire namzet çığlığı…
İyi ki de şiir var…
Dünya Şiir Günümüz kutlu olsun…