Ciddi meselelere dair hangimiz elinden geleni yapmak için çaba üstüne çaba gösterir? Hangimiz muhtaç birilerine yardımcı olmak için gözünü kırpmadan hemen harekete geçer? Hangimiz iyilikten yana tüm seçeneklerini yüreklice kullanır? Ve hangimiz yaşanılır bir dünya için uğraşmayı ve dertlenmeyi kendine her zaman ilke edinir?

Yukarıdaki dört soruya da rahatlıkla "Çok azığımız." cevabını verebiliriz. İyilik yapmada ve güzellikleri paylaşmada sayımız hep az olur. Zira insan olarak elimizden gelen gayreti gösterme ve sürdürme konusunda istikrarlı bir yolumuz yoktur. Heveslenip yola çıkarız ama ilk engelde doğru bildiğimiz yoldan ve zamandan çıkarız. Düşünüp plan yaparız uygulamaya gelince gevşek adımlar atar, korkak sözler sarf ederiz. Çabuk düşünüp çabuk pes ederiz. Bütünlüğe değil parçalara odaklanırız. Temelin sağlamlığına değil dış görünüşe önem veririz.

Öncesinden büyük laflar ederiz ancak gerçeklik karşısında tembellik yaparız. Başta ahkam keseriz iş ciddiyete binince yüz seksen derece dönüş yaparız. Sonramız öncemize benzemez. Bugünümüz dünü aldatmak üzerine kurulu olur. Üzerinde olduğumuz çizgilerden çabucak saparız. Düşüncelerimize, emeğimize ve ekmeğimize her zaman sahip çıkmayız. Duruma ve insana göre bir hayat yaşarız!

Elimizden geleni yapmamak, biz insanların başvurduğu kolaylıklardan biridir. Sözgelimi zahmete girmek istemeyiz. Hakkıyla ter dökmeye yanaşmayız. Sıkıntılara göğüs germeyi göze almayız. Acıları dindirmede yeterli olmayız. Sorunları çözmede detaylı bir çözümün parçası olmayız. Zorluklarda kaçanlardan oluruz. Kötü gün dostu olmamak için bin takla atarız.

Kolay elde edileni, zahmetsiz olanı, bedeni yormayanı, başı ağrıtmayanı, canı sıkmayanı, kalbi kırmayanı, ruhu daraltmayanı, gönlü rahatsız etmeyeni tercih etme tarafında ve zarfında oluruz.

Elimizdeki gücü yeterince ve doğru bir şekilde kullanmayız. Kendimize güvenmede başarılı bir grafik çizmeyiz. Kendimize ait güzel vasıflarımızı hızlıca kaybederiz. Şartları zorlamak yerine var olan durumları kabul etmeyi tercih ederiz. Engelleri aşmak yerine vaziyetlere boğun eğeriz. Olumsuzlukları azaltmak yerine yanlış yapmaya ve hataya düşmeye devam ederiz. Ez cümle, elimizdeki gücünün kıymetini layıkıyla idrak etmeyi bilmeyiz.

-Meselci