‘’Elleri vardı, siz bilmezsiniz
Ben tek başımaydım, onlar ise yalnızdı
Şubattan kalan bir gece yarısıydı sanki bütün caddeler
Yine yenik ve gazetesiz ayrılıyorduk bir çağdan
Çağın canı cehenneme
Cennet nereye düşer şimdi
Annesinden dayak yerken sorunca çocuk…’’(Alıntı)


Minimal bir ayrıntı bir öğe:
Renklerin istila ettiği kışın bahar cübbesi
Aşkın hatırına ve Şubata dair
Bir nazireden tutun da
Nesli tükenmişken iken artık yılın
Ve atıl duyguların hükmünde yeşeren göğün minvali
Öykündüğü ise Şubatın
Uzun ve yorgun bir takvim yaprağı
Uzantısında kışın
Şubat çoktan unutmuşken vasfını
Yağacak kara delalet gün ışığı
Cennetin çağrısı ve de Şubat iken
Cüce cüssesinde
Cesaret örneği şakıyan her hecesinde
Saklı iken o kinaye…

Bir uzamı mevsimin ve göğün kara peçesi:
Aşkla ihtimamla serili kubbede sözcüklerin rakkasesi şairin kaleminden damlayan binlerce hece.
Uyutulmuş bir günü ve uyruğu yok iken şairin en çok da ıssızlığına kefil iken şair ve işte öykündüğü Şubatın Ala çatısı kambersiz düğün misali ne de çok kördüğüm saklı iken şiirlerin nezdinde.
Kocaman bir kulp takılmışken mevsime ve şerit değiştiren rüzgâr misali:
Kâh inilti.
Kâh beğeni.
Kâh soldan sağa yığılan sözcüklerin saklı tutulduğu o altından kafesi elbet yürek diye adlandırır şair.
Hoyrattır yaşamak.
Bazense haraç mezat.
Bir iklimden diğerine seker gün:
Gece bakışlı ölgün yüzümde açan güllerin solduğuna delalet ve işte tüm ıssızlığı ile yola da baş koydu mu şair ve şehir.
Efkârı dumanlı.
Yakasında saklı rozeti.
Apoletlerin söküldüğü bir anlık haykırışta aslı astarı olmayan duyguların nüansında nasıl da çarpar kalbi şairin.
Ulağı iken sözcükler.
Şubat ise efsunlu.
Uleması iken şiirler.
Artık yılın çatık kaşı ve arzı endam eden Şubatın yirmi dokuzu her dört senede bir, şair toplarken peşini şiirlerin ve havsalasından taşar gülücükler belki de kuru bir çeşmedir Şubatın otuzu.
Turkuaz göğün müdavimi şiirler nasıl ki yüreğin esintisi.
Demlenmiş duygular bir sol anahtarı ile de açtı mı şair yüreğini ve gamlı notalar ve demli rüzgâr dertli kalemle iştigal şairin dinmez iken methiyesi Şubata dair bir esinti bir mizaç bir mizansen kanaviçeler misali devrik cümlelerin de esareti aşka.