Zemheride esen yelim.
Yâdında saklıyım dünde kalmış mevsimin.
İçre dönük nice ukde şiirsel bir törenle gömün beni nasıl ki kazık kakmayacağım hayata ve beyaz sayfaya mazur görün hayata duyduğum yerinde öfkeyi.
Yerinden yurdundan olmuş göçmen kuşlar misal.
Yanan mektubun tutuşan harflerinde saklı bir özlem gibi meylettiğim kadar kendime karınca kararınca sevip de teselli bulduğum beşeri aşkın peşinden önünden kovulduğum ama sevmekten vazgeçmediğim ve kimi insan örtülü ödenek gibi birbirinin kusuruyla dalga geçerken ben boyumu aşan dalgaları da aştım ve şerefimle iz sürdüm sürmekteyim.
Okkalı bir Osmanlı tokadı belki hiç belki sadece bir kere yediğim rahmetli babamın ardında döktüğüm yaşın da haddi hesabı yok iken ve yetim yüreğimde solan çiçeklerden mustarip nasıl da zimmetliyim rahmetlinin bana koyduğu isme.
Lakabım var mıdır?
Latif midir her biri?
Zanlar mıdır tutuşan zemheride?
Yoksa zaman kaybı mıdır acının iz düşümü?
Ve işte büyüdü de büyüdü hüznüm.
Büyümeyi ertelesem de yok işte kaçışım.
Bir kördüğümse yaşam.
Bir ulema ise kalem.
Ulağımsa kâğıdın bakir ruhu.
Aşk şiarım adını anbean andığım ve ruhumu bandığım:
Öncem ve andaki varlığım ve muğlak sonram.
Bir giz ise tahayyül edilesi bir iz iken kaderin peşinde ya da kader benim peşimde:
Peşinen sevdiğim.
Haraca kesildiğim.
Taksitli bir ömrü hibe edip ölümle dans ettiğim.
Zarflar bıçkın ve zar tutarken.
Zaaflar insana özgü bazen mikado çöpleri gibi dağılan.
Zaman.
Zemin.
Mekân.
Zemheride ölen kuşlar misal.
İçinde yaşadığım o mizansen görünen köy kılavuzunu da isterken.
Görünmeyen o buz dağı bakmayın sakın buz kesmiş ellerime.
Yüreğime saplanan nice dikit nice sarkıt ölümüm zar tutarken.
Önsezimden ayrı düşmediğim kadar Rabbime meylettiğim her anımda kolladığım dünkü anılarımı ve kodlarken duygularımı.
Kâinatın orkestrası hâsıl olan bu ulu Sessizlik ve işte inancın tam da ortası:
Bazen b/öldüğüm zaman.
Bazen savrulduğum.
Bazen s/özlendiğim.
Hırpani bir mecra da addedilmesin ziyan ettiğim hayat.
Bir göl kenarında.
Bir göl durgunluğunda.
Yasını tuttuğum değil artık mazim bilakis yâd ettiğim kadar yarınlara da meylettiğim ve savaştığım kim bilir kaçıncı Cihan Harbim?
Metruk bir iz.
İzbelerde saklı öz.
Özü sözü de bir ise insanın.
Acının hasılası.
Aşkın hafızası nasıl da keskin.
Kalemse bıçkın bir rüzgâr:
Hüsranın kırıntıları aşkın detaylar ve işte İLAHİ AŞKTA HUZURU BULDUĞUM.
Bir yanılgı addettiğim bir yenilgi olarak addedildiğim.
Kalemin mürekkebi kurumadan yaşımı silen melekler.
Akıl melekelerime şükrettiğim.
Korunduğuma dair hamt ettiğim.
Yalnızlığın hem sıfatım hem öznem olduğu.
Özlemin doruğunda infilak edip yere diz çöktüğüm ve Rabbime rükû ettiğim.
Andıkça aşkı hatırladığım mazim.
Ar bildiğim kadar bu savaşı uğruna mücadele verdiğim.
Siperim.
Sakarım.
Bir semazenim.
Semada gezinirim.
Atarı ederi yok iken varlığımın ve üstüne ant içtiğim Kutsal Kitabım.
Yokluğun sarmalında hiçliğin mekânında kimse cüret eden sulh bildiğim illa ki.
Ser verdiğim sır verdiğim şehrin surlarına serildiğim.
Matemim ben.
Ben meltemim de.
Mabedimin da ta kendisi aşkın teşrif ettiği güneşim de.
Balçıkla sıvanmadığım kadar kollarımı sıvayıp işe giriştiğim.
Algı eşiğinde büyüttüğüm duygularım.
Beşiğini tıngır mıngır salladığım hayallerim.
Recim edilen bir resim gibi.
Gıpta edilen bir seyyah gibi.
Ölümün yok iken tasviri yok iken basit bir hikâyesi.
Rabbin varlığında saklı iken hicretim…
Bilinmezin gücü.
Bilinmezin neferi.
Aşkın düşleri.
Düşlerin çürük çekimleri ve yeni düşlere mazhar yarınlar ve Allah inancımla şakıdığı kadar da yüreğim.