Facebook’da sayın Mustafa Everdi’nin "Hayatınız Roman mı.." başlıkli bir yazısını okudum. Bir yerinde şöyle diyor:
"Edebiyat eserlerinde erkekler bıkmadan usanmadan kadınları tanımlamış,yüceltmiş,görünüşlerini imge ve metaforlarla anlatmıştır. Son yıllarda Türkiye’de kadın yazarlar çoğaldı. Hiç birinde erkekleri tanımlayan,öven ya da yeren bir bölüm gördünüz mü?..."

Acaba kadın yazarlarımıza göre erkekler konu edilmeye,anlatılmaya bile değer değiller mi? Belki erkeklerin anlatılacak bir yanı yoktur, belki fırsat bulamıyorlar kendilerini anlatmaktan. Belki kadın yazarlar daha aşkın konularla alakadar olmaktadırlar.

Son otuz, kırk yıl içinde toplumumuz her alanda olduğu gibi aile yapısında da hızlı değişim sürecinden geçti. Sevgili babamı,amcamı, dayımı göz onüne getiriyorum da "Üleyn!" dediklerinde akan sular dururdu. Ataerkil aile yapısı geride kaldı, artık erkeklerin sözü geçerli değil. Şu zamanda her bireyin söz sahibi olduğu "demokratik" bir aile anlayışı hakim. İyi ya işte, ideal olan budur diyebilirsiniz. Ne kadar iyi bilemem, ancak yine toplumumuzda boşanan çiftlerin çok artmasınıň da açıklaması olmalı. Diğer yandan Türkiye başkanlık sistemine geçti. Bunun bahsedilen faydaları arasında "kararların daha kolay ve hızlı alınacağı ve uygulanabileceği" ilkesi ataerkil aile için de geçerli olmaz mı?
Kadınlar -yazarlar dışında- kendi aralarında erkek milletinin hep aynı olduğundan başlayıp haksız biçimde onları yerden yere vuruyorlar. Onların çoğunluğuna göre erkekler anlayışsız, duygusuz, kaba, zorba, bencildir vesaire. Ellerinden gelse ümüğümüzü sıkacaklar! Çocuklar da annelerinin etkisinde; babalar yalnız, garip.

21.01.2024