BAMBAŞKA HAYATLAR

Bazen hayat ayırır yolları. Kardeş, dost, arkadaş hepsi geride kalır esti mi deli rüzgarlar. Biz candan öte kardeştik bir zamanlar dersiniz ama gerisini getirmezsiniz. Mesafeler girince araya unutulur kardeşliğiniz. Mazide kalır o zaman hatıralar. Zaman zaman hatırlar, gülersiniz o eski günlere. Hepiniz /hepimiz de biliriz ki, bir daha geri gelmeyecektir o güzel günler. Çünkü atı alan Üsküdar’ı geçmiştir. Ne Yunus’tan gelir ses, ne Hoca’dan ne de bir başkasından. Bir yerlerde hata mı ettik bilmem, biz beceremedik hayatı. Muallim oldun dediler bana. Bir elimde kağıt kalem, bir elimde çapa, kürek çırpınır dururum hala. Ben neyim? Ben kimim? Oysa aynı hayatı yaşamayı ben de hak etmiştim. Şimdi ben kime yanayım derdimi? Ne diyeyim de avutayım kendimi.

Yıllardır düşük model araca biner, üç kuruşun hesabını yaparım. Sorsan ben de öğretmenim. Ben de isterim afili arabalara binmeyi. İçinde huzur var mı bilmem ama keşke benim de dertsiz tasasız bir evim olsa. Ama senin kolay işin olmaz. Sen atanamadın öyle değil mi? Sahi sen tembel misin? Değilim aslında. Neden öyleyse? Şans gülmedi ki yüzüme. Yola beraber çıktığımız dostlarla da ayrıldı bir bir yollarımız. Selamı sabahı bile kesenler oldu içlerinde. Konuşacak daha önemli meseleleri olsa gerek. Oysa ben, yandım anam diyene su taşırdım. Kıymetim bilinmedi mi, yoksa böylesi mi doğru hala anlamış değilim.

Ben yıl on iki ay kalem kağıtla oynarım hala. Kırık dökük de olsa öğrencilerim oldu benim de. Ama hiçbiri atanmış dostların ki kadar heyecanlı olmadı, olmayacak. Hep bir eziklik olacak üstümüzde. Canımız sağ olsun be. O dostlar tatil peşinde koşsun dursun, ben bu ayki giderlerden nasıl kısarım derdine düşerim gene. Kıskanmıyorum sadece üzüldüm dostların vefasızlığına. Beklemezdim kimseden bunu. Ama başa gelince anlaşılıyor insanların huyu. Yine de dargın değilim kimseye. Herkes yerinde mutlu olsun, sağ olsun.

Bizler bambaşka hayatların yüzü gülmemiş garipleriyiz. Oysa bizler insanız, bizler emekçiyiz, daha da önemlisi bizler eğitimciyiz . Ama geriye dönüp bakınca hiçbir şeyin anlamı yokmuş gibi geliyor bana. Çok şey öğrendim okul sıralarında. Her şeyi öğrettiler diyebilirim gönül rahatlığıyla bir şey hariç. Bana bu kadar ağır bir hayatımın olacağını öğretmemişlerdi. Ya o dersi almadım hiç ya da anlayamadım. Ne oldu ne bitti anlamadım zaten. Tek anladığım hayatın sillesini okkalı yediğim ve hala da yemeye devam ettiğim. Kader kısmet deyip geçmek gelmiyor içimden. Kocaman dert oldu bu durum. Olmaya da devam edecek. Elinden ne gelir derseniz koca bir hiç derim. Koca bir hiç. Çünkü insan kırıldı mı bir kere kırıkları onarmak pek kolay olmuyor, bazı kırıklar ise bir ömür boyu kırık olarak kalıyor vesselam.

NECATİ DİLEK