-YALNIZLIĞIM OTOGAR KOKULU-

.SERENDERİNDE SÖZ’CÜKLER, SEYRÜSEFER KURUTUYOR.

/
hiç söylememiştin,
duyduklarımı,
hiçlenmişliğinde tutkalı dökülmüş heceler
sökülüyordu,
az gidip, uz gelip
kırk birinci derede çağıl çağıl
son dizesini bekleyen harfler...

sen’dim,
cümle olmadan önce...

/
gemini koparmış,
parlamış
bir boşluk...

alsana,

al sana boşluk.

Sen’dim,
cümle olmadan önce...

/
dokunsam bom boşluğuna,
yine sen dolarsın,
ağzına kadar kadehin.
gün ve gece
yağarsın
dolu
dopdolu
...içime.

sen’dim,
cümle olmadan önce...

/
şimdi ben,
boşluğumda
tarifsiz ve dahi adsız bir sirkülasyonun peşinde,
harflerime bölünüyorum,
seninle.

bir boşluk,
kazıya konu olan...
uzun uzadıya hüzün
say ki yüreğimdeki yüzün...

sen’dim,
cümle olmadan önce...

/
hüznüne bulaştı bir kere ellerim
bir boşluk avuçlarında
gözbebeklerimi büyütüyor
ellerin
ayn/ı gözyaşında ıslanıyor

ellerin ve dahi ellerim
sanki ayrı
hiç dokunmamış kimse kimseye
sanki siyam
tüm herkes...

sen’dim,
cümle olmadan önce...

/
yoksan
noksan
bir kafiye döllenir yüreğimde...
ve tutar gözlerimden zaman,
gizlerimin bağı çözülür
vakitli vakitsiz
ilmek atar özlem
iner gözlerimden mekan...

sen’dim,
cümle olmadan önce...

/
ve zaman
ve dahi gece
çok yazmazdı sararmış sayfalarında
bu yüzden az değildi
küfüne
düşen küfesinden
gecenin

sen’dim,
cümle olmadan önce...

/
sanki inmiş perdesi
ayrılığın öteki yüzüne
gizil sabahların senfonisi
vuslatına eriyor,

yalnızlığın sinesinde.


sen’dim,
cümle olmadan önce...

/
yalnızlığım,
gecenin sinesinde
gözlerinle kanat vuruyor,
hani o şaşkın gökyüzüne
teleği ile kelimeler çiziyor
besteleri isten mürekkep,
fısıltı şarkısında,
sana her geldiğinde
yalnızlığım.

sen’dim,
cümle olmadan önce...

/
Uzağımda
Öyle uzağımdasın ki

Senden dönemem gayrı