HIRSIZLIK KÖTÜDÜR BAYIM

Suç işlenmesini, yasalara karşı çıkılmasını hemen hemen çoğumuz doğru bulmayız. Bunun için elimizden geleni yaparız ya da yapmaya çalışırız. Bir sürü suç vardır sayacak olursak. Ama bizi ilgilendiren, belki de en önemlisi zannımca hırsızlıktır. Hepimiz suçüstü yakalanmış bir hırsız gördüğümüzde ona tepeden bakar, beter ol sen hak ettin bu dercesine suratına bakarız.

Hiçbirimiz o an onun neden hırsızlık yaptığını düşünmeyiz, sadece işlenmiş suça odaklanırız. Aslında o anki psikolojinin getirdiği durum karşısında böyle tepki vermemiz normaldir. Ama hırsızlıktan kurtulmak istiyorsak sebebi biraz da kendimizde, çevremizde ve toplumda aramak durumundayız. Laf başı geldiği zaman sözde Müslüman ülkeyiz. İnancımıza göre de hırsızlık suç, ayıplanacak bir davranış. Peki öyleyse biz neden çalıp çırpıyoruz durmadan?

Ya inancımızın bize aktardıklarında sorun var ya da bizlerde bana kalırsa. Şöyle ki inancımızda hiçbir sorun yok, dinimiz kusursuz, kusurlu olan bizleriz. Çünkü her şeyde olduğu gibi bunu da eksik öğrenmişiz. Tam anlamıyla yaşantımıza yansıtamamışız bunun suç olduğunu. Yoksa günah olduğunu bile bile niye çalalım öyle değil mi? Düz mantık bakarsak olaya evet, çalıp çırpmamamız gerekiyor. Ama netice ne diye soracak olursam fırsatını bulan çalmaya yelteniyor. Bunu sadece birinin parası, pulu olarak düşünmemek lazım… O zaten had safaya çıkmış durumda.

Benim kastettiğim daha ileri boyutta çalıp çırpmalar. Mesela bunu herkesin görmesi, bilmesi ama kimsenin ses çıkarmaması gibi… Niye? Çünkü ucu illa birilerine dokunuyor, bu sebepten çalanlar ve seyredenler üç maymunu oynuyor. Olayı o bizden, çalsın ne olacak mantığına getirdik ve hala seyrediyoruz. Oysa çalınan sadece üç beş kuruş paradan, maldan, mülkten ibaret değil ki… Çalınan bir milletin hayalleri, geçmişi ve geleceği. Çalınan soğuk sıcak demeden çalışan emekçi kardeşimin alın teri, umutları, yaşama sevinci. Çalınan yine bir emekçi kardeşimizin gece gündüz kafa yorduğu emekleri, düşünceleri… Çalınan yıllarını okul sıralarında harcayıp işsiz kalınca dayanamayıp kıydığı canı, onun tazecik hayalleri, umutları, ailesinin gururu, babasının mutluluk gözyaşları, gülen gözleri…

Çalınan nesillerimiz, çalınan hayallerimiz, çalınan çiçek gibi güzel umutlarımız, çalınan gençliğimiz, çalınan baharımız, yaşama sevincimiz, emeklerimiz, çalınan güzel günlerimiz, çalınan aşklarımız, sevdalarımız… Öyle çok ki çalınmalarımız, hangi birini sayacağımızı şaşırır olduk. Ama yavuz hırsız ev sahibini bastırır misali hırsızlar yine bir adım önde bizden. Öyle inandık ki anlattıklarına hırsızın onlar mı, yok biz mi olduğunu unutur olduk. Demem o ki, dört yanımız hırsız olmuş. Kim haklı, kim haksız bilemiyoruz. Bildiğimiz tek şey: At izinin it izine karıştığı. Hırsızlık kötüdür bayım. İllaki yaralar insanı bir yerlerinden çalınan para da olsa, emek de olsa, çalınan bir kalp dahi olsa hırsızlık kötüdür bayım. Sorsan kimse kabul etmez suçunu. Herkes sütten çıkmış ak kaşık gibi ak paktır. İyi de hırsız kim öyleyse ?

NECATİ DİLEK