Şundan hiç şüphe yok ki ;biz insanlar sevilmeyi,beğenilmeyi, ilgi görmeyi ,takdir edilmeyi, desteklenmeyi severiz.
Ve buna doğamız gereği ihtiyaç duyarız.
Bu bizim insan olarak en temel hakkımız.
Ancak ;bunun da bir ölçüsü var tabiiki.
Beğeni ve takdir gördüğümüzde insanları ezer geçer, hor görür küçümsersek, sevildiğimizde ilgi gördüğümüzde ,bunu "ben mükemmel bir insanım benden üstün yok ,herkes bana hayran" seviyesine taşırsak kendimize ve çevremize büyük zararlar veririz. İnsanlar tarafından seviliyor gibi görünsek de aslında sevilmeyiz.
Kişinin kendini özel zannetmesi ,herkesin kendisine hayran olduğunu zannetmesi, kendinin kıskanıldığını düşünmesi,
Tüm gözlerin üzerinde olduğunu ve hep kendisine nazar değdiğini düşünmesi ,
herkes tarafından sürekli beğenilme arzusu, psikolojide narsist kişilik bozukluğu olarak geçer ve buda ciddi bir kişilik bozukluğudur.
Dinde ise kibirli olma,kendini üstün görme olarak geçer.
Gerek dinen olsun ,gerek psikolojik olsun ikiside insan için tehlikelidir.
Narsist kişiler için kendileri hep beğenilmesi sevilmesi ve takdir edilmesi gereken kişilerdir.
Hata yapmazlar ve mükemmeldirler. Bir hata yaptıklarında ise suçlu hep karşı taraftır.
Ve aslında bu da kişinin içindeki değersizlik duygusunu bastırmak için savunma mekanizmasıdır. Her ne kadar kendilerini herkesten üstün görüp hatasız olduklarını düşünseler de , içlerinde bir yerlerde kendilerine bile itiraf edemedikleri değersizlik hissi taşırlar.
İnsan ne kendini başkalarından üstün görmeli,
Ne de başkalarından aşağı görmeli.orta halli olmalı. İnsanlara karşı mütevâzi olmalı . Kendine değer vermeli, insan olarak yaratıldığı için şükretmeli ve değerinin farkında olmalı.
Allah’ın yarattığı bir kul olarak, Allah’ın bir sanat eseri olarak kendini sevmeli .
Ancak birgün öleceğini ve emanetini Allah’a teslim edeceğini, topraktan geldiğini ve yine toprağa gideceğini unutup kibre kapılmamalı.
Kendisine verilen güzelliğin, zekanın servetin, makamın , zenginliğin bir gün kendisinden alınacağını unutmamalı .