Geçen gün bizim külüstürü alıp sanayiye gittim. Oto parça satan bir dükkana vardım. Dikiz aynanın birinin arabanın içinden ayarlanmadığını, varsa yenisini alacağımı söyledim, arabamın markasını,modelini de ilave ettim.

Dükkanın patronu otuzlu yaşlarda; genç, devamlı birilerine bir şey yetiştirme telaşında, farklı biri. Listeye baktı ve şöyle dedi:
- Değişecek evet, tamir olmaz. Her şeyin fiyatı çok arttı.Sen bilirsin ama, bunu dışardayken ayarlasan olmaz mı?
Beni şaşırttı. Sordum:
- Kaç TL.?
- 450 TL. Geçen hafta gelmiş olsan daha düşüktü, 350 falan. Yani ben para kazanmak isterim de, yazık bu paraya.Ben olsam öyle yaparım. Daha önce buna benzer birşey olmuştu.Bu gencin ana babası çok tutumlu, israfa karşı olmalılar. Zira bir çocuk, büyük oranda ebeveyninin yansıması değil midir?
Ben bunu nasıl düşünememişim. Haklısın dedim, teşekkür ettim.
Yakın dönemde fiyatlar çok değişken oldu. Birinin yüz liraya yaptığı bir iş için beş yüz lira isteyeni de gördük. Tamirin belli bir tarifesi olmadığından tamircinin vicdanına kalmışız demektir.
"Borcum nedir?" deyince düşünüp hesap yapıyor gibi biraz beklerler. Sonra senin tahmin ettiğinin iki katı üzerinde bir rakamı pat diye söylerler. Çok değil mi, dersin. Yeminle beraber öyle açıklamalar yaparlar ki fazladan ödeme yapasın gelir.

Bugün arabanın sigortası yenilenecek. Hükümet sigortacılar lehine tavan fiyatları serbest bırakmıştı. Sonra fiyatlar birden 4-5 kat civarında artmıştı. Ve sigortasız araçların çoğaldığı haberlerde geçmişti.
Bir de park edecek yer bulmak çok zorlaştı. Öyle ki ana caddede işin olduğunda birkaç defa hiç park yeri bulamayıp tekrar eve gelip arabayı bırakarak yürüyüp gittiğim oldu.
Kısacası ’araban var, derdin var.’ Onsuz bir hayat da düşünülemiyor.

Temmuz 2022