GÜL DEVŞİRİRKEN

Susuyor insan
Gül devşirirken
Onun gizli sesini tozda duyardım
Eve saklanarak gelmek gibi bir şey
Gibi bir şey oluyordu evlere dönmek
Arka bahçelerinde şehrin yoktur konuşan
Odalara bırakır da sözü öyle kaçarlar
Kaçarlar gibi bir şey arka bahçeler

Hulki AKTUNÇ


SUSKUNLAR DİYARI

Kişinin ameline göre kabir, ya cehennem çukurlarından bir çukur ya da gül bahçesi olur. Kabre giren, belki gül bahçesine girmiş, gül deriyordur ama artık konuşamaz. O hak ondan alınmıştır. “Ne söylerler ne bir haber verirler.” Susarlar.

Gül dermek gibidir iyi bir kişinin ölmesi. Dalından koparılması ve cenazede susar insanlar. Sadece verilen çayı içerler. Ses namına bir kaşık gürültüsü duyulur. Kurallar böyledir. Uyulur.

Güller toplanır, toparlanır götürülür. İnsan da öldüğünde öyle olur. Gül yaprakları gibi sessizdir. Sesi ancak mezara konduğunda, üzerine toprak atılırken kalkan tozda duyulur. O zaman tam anlamda bir veda anıdır. O, o anda “Elveda!” der gibidir. “Hakkınızı helal edin!”

Eve dönmek bile sorun olur, mezarlıktan dönerken. Herkesin babası, kocası, evladı gelir, ölenin yakınlarının gelmez.

Mezarlıklar, şehirlerin arka bahçeleridir. Evlerde odalarda, çarşılarda pazarlarda konuşanlar oralarda konuşamazlar. Oralar suskunlar diyarıdır.

Üç yerde acele edilir. Yetişkini evlendirmede, misafire ikramda ve cenazeyi kaldırmada… Kaçarcasına, kaçırılırcasına bir gidişleri vardır. Çünkü arka bahçeler onları heyecanla beklemektedir.

Gök kubbede kalan hoş bir sedadır ama son nefes çıktıktan sonra seda kalmaz. O acıklı bir vedadır. Seda, ölen gömülmeden gömülür.

Defin işlemi bittikten sonra dönenlerde de taziyeye gelenlerde de ses nefes kalmaz. Dilleri damakları kurur adeta. Ölüm tefekküründedirler ister istemez. Ellerine verilen birer bardak çayı yudumlamaya başlarlar sessizce. Ancak bardakla kaşığın söyleşmesi engellenemez. Herkes susar.

Sevinçler çığlık çığlığadır. Acılar dilsizdir.

Ölüm, sözün bittiği yerdir.



Onur BİLGE
ŞİİR FISILTILARI - 115