Bazı kişiler ölmüş bir yakınının ruhunu çağırma bahanesiyle bir araya gelirler. Ruh gelmeyeceği için bunların çağrısına cinnî şeytanlar gelirler. Akılları sıra ruhu çağırıp, bir şeyler öğrenip birazda neşemizi bulalım diye düşünen bu kişilerle, aslında gelen cin yalan yanlış şeyler bildirerek onlarla dalga geçer. Zaten gelen cinin geleceği bilmesi mümkün değildir. Geçmişe ait birkaç şey duymuş ve onu aktarıyorsa yanına yirmi de yalan ekleyerek bildirir. Bazı zavallı insanlarda bunları gerçek sanarak cinlerin maskarası olurlar.

Bilindiği gibi Peygamberimizin doğumuyla birlikte cinlerin kısmen öğrendikleri geleceğe ait bazı bilgileri hırsızlamalarına son verilmiş oldu. Yoksa hiçbir tarihte cinlerin geçmiş ve özellikle geleceğe ait bilgileri bilmeleri mümkün değildir. Bunun en basit örneği Hz. Süleyman’dır. Asasına dayanıp uzun süre ibadet eden Hz. Süleyman yine asasına dayanmıştı. Bu vaziyette ruhunu teslim etmişti. Gaybı bildiği sanılan cinler o’nu hayatta sanarak uzun süre zorlu ağır işlerde çalışmaya devam ettiler. Bir ağaç kurdu asasını kemirmiş ve asa o’nu taşıyamaz hale gelince Hz. Süleyman yere düşünce cinler öldüğünü anlamışlardı. Cinler gaybı bilseydi Hz. Süleyman’ın öldüğünü bilirler, ağır işlerde çalışmaya devam etmezlerdi.

Asıl yapılması gereken Bediüzzaman’ın ifade ettiği gibi, ciddi olarak ve ciddi bir gaye için Muhyiddin-i Arabî gibi yapmaktır. O istediği vakit ruh çağırmak yerine velilik mertebesinin verdiği kabiliyetle, o yüksek ruhların yanına kendisi gider, onlara yakınlaşarak, ruhanî, manevî yapılarından istifade edermiş ve bizlere de böylece boş işlerle uğraşmak yerine olması gerekeni göstermiş olmaktadır.



Ahmet TULGANER