Duruyorum, düşünüyorum, zihnimi bedenimi kontrol ediyorum; kalbimin sıkıntılı olduğunu fark ediyorum. Kalbimde sıkıntı olunca hiçbir şeyin öneminin olmadığını bildiğim için; kahrımdan ölüyorum! Ağlıyorum, ağlıyorum, ağlıyorum, kalbim istediğim kıvama gelmek için hareket ettiğinde çok seviniyorum.

Ama olmuyor işte; yerimden kalktığımda, yılanlarla, domuzlarla, akreplerle karşılaşıyorum. Ormanda yaşadığım için; bu tür canlıların karşıma çıkmasını doğal karşılıyorum.

Bazen, hiç bir canlının olmadığı yere kulübe yapıp yaşamaya başlasam diye düşünmeye başladığımda; sinekler peş peşe yüzüme kafama konarak, biz varız, sana rahat yok, dünya hayatı zannettiğin kadar kolay değil diyorlar.
Rahat hayat planının yanlış olduğunu bir sinekten öğrendikten sonra; tekrar ne yapabilirim, nasıl yaşamam lazım, nelere dikkat ederek hayatımı devam ettirmeliyim? Diye reel hayat planımı yapmaya başlıyorum. Elbette biz ne kadar plan yapıp uygulama gayreti içinde olsak da; sonucu Rabbimizin belirlediğini bilerek çalışmalarıma devam ediyorum.
Her şeyin Rabbimizin dilediği gibi olacağını biliyorum ve kul olarak da insanın boş durmadan gerekli çalışmaları yaptıktan sonra; kavli dua yapması gerektiğini de unutmuyorum.

Başıma gelen musibetlerin ve mükafatların benim için bir anlamı olmuyor. Benim için anlamlı olan; Rabbimin rızasını kazanarak, ahirete imanlı gidebilmektir. Ne yaparsam yapayım; imanlı gidebilmemin de garanti olmadığını biliyor, üzülüyorum, ağlıyorum.

Bir büyüğümle karşılaştığımda bana; Lisanın susmasın, her zaman her yerde, her an Allah de, Allah’ı zikret ve tefekkür et, bu yaptığını kalben samimi olarak devam ettirebilirsen, kulluk görevini yapman kolaylaşır demişti.
Büyüğümün nasihatini dinleyerek doğru olduğunu fark ettim ve büyük faydasını da görmüş olmama rağmen; bir fırtına geliyor ve beni param parça ediyor. Ne den aynı ayarda kalamıyorum? Kul olmak ne kadar zormuş diye düşünüyorum ve param parça durumda iken, Azrail a.s. gelir diye korkuyorum.