(...)
İnsicam değil maalesef ihtişamdır gözde olan.

Mısır çöllerinde göğe yükselen piramitlerin önünden geçenlerin her biri ondaki gizeme, ihtişama bakıp hayret etti.
Oysaki o piramitlerin inşasında çalışan, taşları sırtında taşınan yüzbinlerce köle, insan onuruna yakışmayacak şekilde can verdi. Onları düşünen kimseler olmadı.

Dengeden değil; güç, ihtişam ve zenginlikten yanadır insan. İnsicamı tesis etmek üzere peygamberler, kitaplar, iyi insanlar geldi ancak insana söz geçiremedi.

Onun için insan eliyle kurulan bütün sistemlerin yüz yıllar boyu güttüğü tek bir felsefe vardır:

*) Güçlü ve zengin sınıfı korumak, diğer bütün altta kalanları ise idare etmek.

Ölüm herkesi eşit kılar denilir ama mezarlarına bakın öyle değil. Piramitlerin inşasında can veren yüzbinlerce kölenin bir mezarı bile yok. Lakin güçlü sınıf aristokratların bin yılları aşan ölümlerinin ardından cesetleri hâlen daha altun sandukalarda mumyalı hâlde tazeliğini koruyabiliyor.

Servi ağaçlarının gölgesinde, üstünde bülbüller şakıyan, denize nazır kaç garibanın mezarı var:)..

Bu dünyadan bir solukluk gelip geçen sessiz yığınlar için ne demişti Akif:

"Toprakta gezen gölgeme toprak çekilince heyhat, Günler şu heyulayı da, er geç, silecektir.
Rahmetle anılmak, ebediyet budur amma,
Sessiz yaşadım, kim beni, nerden bilecektir?"

Fuat Oskay