Zaman kavramı üzerine yazılacak, çizilecek, konuşulacak ve dolayısıyla tartışılacak çok mesele vardır. Ancak zamana dair, zamanı yenme konusunda kimse başarı elde edemez (şimdiye dek de zamana karşı galip gelen de olmamıştır). Zamanın ötesine, bir adım önüne kimse geçemez. Zamanın kendisine kimse perde olamaz. Zamanı kimse kandıramaz. Zaman, kimsenin oyununa gelmez. Zamanla kimse galibiyet elde etmek niyetiyle yarışamaz. Yarışan olduysa da hep mağlubiyeti, her vakit hüznü tatmıştır.

Zaman bu, daima ama daima çabuk geçer. Kimseye “Eyvallah.” demez. Hiçbir şeyi umursamaz. Bir güç, bir engel, bir baraj, bir dağ, bir fırtına dinlemez. Yoluna adım adım ama ileriye doğru devam eder. Geriyi merak etme gibi duyguların hevesine kapılmaz. Maziyi özlemek gibi bir çabanın içine girmez!

Bu nedenle zamanın geçmişle münasebeti, geçmişe dönme gibi bir umudu yoktur. Bugün olan dün olmuştur ve yarın olan bugün olmakla karşı karşıya kalır. Zamanın bir ciheti vardır, o cihette yolculuğunu durmaksızın ve susmaksızın sürdürür! Ve zaman an’lara eşlik eder. Anbe an ilerler. Anbe an konuşur, hükmünü söyler.

Zaman bu, her dem önüne bakar. Yönüne ne ve kim çıksa bir çırpıda alır. Bahane, mazeret, geçerli bir sebep kabul etmez. O, kendi varlığının gereğini yapmakla meşgul olur. Yavaşlama gibi, durma gibi hareketlere imza atmaz. Bir ağaç altında mola verme gibi, bir evde geceyi geçirme gibi alışkanlıkları olmaz. Kaçamak yapma gibi eylemlere girişmez. Görevini icra ederken, işini usulca yaparken bir salise dahi durmaz. Mevsimler gelir geçer, insanlar doğup ölür o vazifesine sadık kalır. Çağ açılıp kapanır, insanlık uzaya çıkar o yolunda gitmeye devam eder.

Zaman bu, su misali akma eğiliminde olur. Dağsa aşar, düzlükse hızlanır, çukursa yüzeye çıkar, okyanussa ötelere varır, karşına çıkan insansa kimsenin gözüne ve sözüne bakmaz.

Zaman bu, her zaman bildiğini okumakla varlığını yaşatır!

-Meselci