İnsan hayatta var olma çabası içinde. Doğup, büyüyüp, yüzyıllar boyunca doğası gereği yeme içme uyuma faaliyetlerini yerine getirmekte. Konfor alanının dışına çıkmadan sakin sessiz bir hayat. İnsanlar konforlarından vazgeçmemek için genelde risk almamışlar. Günümüz toplumu konforlu yaşama o kadar çok alışmışlardır ki en basiti elektrik kesilse hayatları kararmış gibi davranırlar. İnsanları konforun çürüttüğü aşikar. Fakat yine de bu durumu bilmemize rağmen konforumuzdan taviz veremiyoruz. Konfor alanımız bizim güvenli, düşük risk aldığımız kontrol alanımız aslında. Konfor alanının dışı, korku alanı olarak nitelendiriliyor. Korku alanı, başkalarının söylemlerini, yorumlarını eleştirilerini daha çok duyduğumuz ve takıntı haline getirdiğiniz ,özgüven eksikliği hissettiğimiz bir alan. Korku alanını geçerek takıntılarımızdan kurtulursak, öğrenme alanı karşımıza çıkar ve özgüven patlamasına bu alanda sahip oluruz. Sorunları çözeriz yeni becerilerimizi keşfederiz, hayata başka pencereden bakmaya başlarız ve en sonunda da gelişim alanına ulaşırız. Özetle insan konfor alanından çıkmaya korktuğu için gelişim alanına genelde ulaşamıyor. Uzmanlar konfor alanımızdan çıkamadığımız için beyin faaliyetlerimizin otomatikleştiğini dile getiriyor. "İş yerine ben gelmedim ayaklarım kendiliğinden geldi" cümlesini çoğu insandan duymuşsunuzdur. Aynı yoldan her zaman işe gelen bir birey, beyni otomatiğe bağladığından farkında olmadan iş yerinde bulur kendini. Hepimiz yaşamışızdır bu durumu. Farklı yollardan gelerek etrafımızı keşfederek, geçtiğimiz yollardaki güzellikleri görerek yürüdüğümüzde beynimizdeki değişimi fark edeceksiniz. Hepimizin konfor alanını atlatıp gelişim alanına gelmesi dileğiyle... Saygılarımla...