Sağlığımız biraz bozulunca, bir organımız iş görmez hale gelince kıymetini anlamıyormuyuz? Organlarımız ve hayatımız bize hep baki kalacak gibi geliyor. Sanki sağlık içerisinde, hiç ölmeyip, hep yaşacağız.


Ayrıca bazı insanlar organlara ve vücuda sahip olma noktasında bazen şu iddiada bulunabiliyor:"Çocuğu dünyaya anne ve babası getiriyor. "


Acaba çocuğun oluşmasında anne ve babaya düşün pay ne kadardır? Hangi anne ve baba istediği göz, saç, cinsiyet, ahlak ve benzeri tercihleri yaparak istediği çocuğa sahip olabiliyorlar? Kesinlikle söyleyebiliriz ki, anne ve babanın çocuğun oluşum safhalarında hiçbir etkileri ve müdahaleleri yoktur. Bu çerçevede hala insan ben istediğim her şeyi yapabilirim iddiasında bulunabilir mi?


İnsan hiç düşünmüyor mu acaba yediği yemek konusunda yaptığı tercih ve iktidar ne kadardır? Sadece lokmayı ağzına atıp çiğnemek ve yutmak. Gerçek manada bunu da kendisi başarmış değildir. Biz öyle var sayalım. Ya gerisi? İnsanlar, çiğnedikleri gıdanın yemek borusundan giderken, mideye ulaşırken, mide öz suyunu verip kazanında onları yoğururken, gerekli işlemden geçirip lüzumlular vücudun gerekli organlarına ulaştırılırken, lüzumsuzlar dışarıya atılırken hangi tercihte bulunuyorlar? Neyi nereye yönlendiriyorlar.


Düşünülecek olursa yenilen tuz yanlışlıkla göze gitse ne olurdu? Cevabı çok basit; o kişi kör olur. Fakat aklı şuuru olmayan, hiç bir üniversitede tahsil görmemiş organlarımız gayet intizamlı ve sanatlı bir şekilde ve belli bir program dâhilinde hiç şaşırmayarak kendilerine verilen görevleri harfiyen, kolaylıkla yapıyorlar ve bu tür olumsuz bir hadise oluşmuyor.


Ahmet TULGANER