(...)
Çokça edebiyatı yapılıyorsa birşeyin veya siyaseti; yaşanmamış demektir. Hiç gelmeyecektir belki, ulaşılmamış, uzakta..

Divan edebiyatında aşk ulaşılmazlık üzerine kuruludur mesela. Vuslat vaki olursa aşk biter. Ne kitaplarda ne de nutkunuzu tutarak seyrettiğiniz filmlerde mutlu son yoktur. Hayatta susadığımız, özlemini çektiğimiz değerlerin hep uzağımızda kalmasının sihri budur biraz da.

Bir rüyanın peşinden bir ömür tüketiyorsun. Ulaşmak istediklerin hep uzağındadır ama heep uzakta..

Kimsenin kandırdığı yok aslında seni, bilakis gözlerin kapalı kanmak istiyorsun.

Yemen’de yavuklusunu yitiren genç kızın kalbi gibi hergün o uzak yolları gözlüyorsun. Gelecek diyorsun, o özledigimiz erdemler, o güzel dünya, aşk, adalet, merhamet, kabul ve tahammül, bir arada kardeşçe yaşamak, bir sofrada bağdaş kurup ekmeği hakça paylaşmak, insan olmanın asgari müştereklerinde buluşmak bir gün mümkün olacak diyorsun. Her sabah günün doğuşuyla birlikte gözünü aynı noktaya dikip bekliyorsun.

Aksi zor geliyor kalbine çünkü; aklına zor geliyor. İnanmak istiyorsun.

"Belki birgün..." ü bekliyorsun. İçinin yeşillenmesi için şehre gelecek o filmi bekliyorsun.

Umut uyutur.

Fuat Oskay