"İnsanın en büyük sermayesi garibanlığıdır, Allah gariplerle beraberdir" diye bir cümle duyduğumdan beri, içimde eksik bir yanı olan ruhumun ıstırabını daha kutsal görüyorum. Garip olmanın yerildiği bir zamanda maddi veya manevi açıdan eksik yanı olan insanların kendileriyle barışık olmaları halinde, hiçbir düşkünlüğe yenilmeden hayatlarına devam ettiklerini gördüm. Öte yandan nesnel boşluklarını giyim kuşam, sosyal statü vb gibi şeylerle örtbas etmeye çalışanların ise yalnızca ezikliklerinin arttığını fark ettim.

İnsanın aklından ziyâde his dünyasının büyük bir önem arz ettiği insani ilişkiler yerini müthiş bir maddiyatçılığa bıraktı. Herkesin bir statüsü var, narsist kişiliklerin kırıp döktüğü ve âdeta öldürdüğü ruhlara aldırmaksızın psikoloji uzmanı olmaya karar vermesi, içindeki girdaplardan kurtulmaya çabalaması ama bunu yanlış bir yolda yapması pek de şaşılacak bir durum değil. Çünkü herkes, insan olmanın dışında, bir şey olmak zorunda. Öyle ki, eğer insana insan olduğu için bir statü verilmiş olsa, sırf bu sebeple insan "insan" olurdu. Ancak o bile şaibeli, rol gereği, yani yapay olurdu.

Oysa insan, eksikliklerine rağmen insandır.