SORUMLULUK

Elacık sinekten rahatsız olur…
Babasına seslenir: “Baba şu sineği kovsana!”
Babası bir gazeteyle şöyle bir vurarak sineği duvara yapıştırır.
Elacık ağlamaya başlar…
“Kızım, neden ağlıyorsun? Kurtardım işte seni sinekten!”
“Ama baba onu öldürdün. Ben sadece kovmanı istemiştim.”

İşte böyle yufka yürekli ve merhametli bir hanım kızdır benim prensesim…

Derslerinin bitiş saatinde okuldan almaya giderim. Zil çalar, koşar dedesine…
Ama gözleri endişe içinde bir arkadaşındadır…
Endişeli gözlerle henüz babası gelmemiş arkadaşına bakar ve zaman zaman da gözlerini kapıya çevirir… Sonra birden bire gözleri parlar…
Çünkü arkadaşının babası gelmiştir…

Başka bir gün, henüz gelmemiştir babası, gitmek istemez Elacık…
Arkadaşı, endişe etmemesini söyler… “Birazdan gelir” der. Gidebileceğini söyler.
Elacık dedesinin elinden tutar, ama çok yavaş gider. Gözleri bir arkadaşına, bir giriş kapısına döner…

Böyle sorumluluk sahibidir benim prensesim…
Arkadaşlarının sorununu kendi sorunu kabul eder.
Onlar için üzülür…

Sorumluluk…
Şu sıralar biraz fazla gündemdedir…
Afetlerin arka arkaya geldiği ülkemizde birilerinde sorumluluktan eser görülmezken Elacık, küçücük yüreğiyle arkadaşının babası gelmediğinde kendisini sorumlu hisseder…
Ve…
Bir sinek öldüğü için üzülür, ağlar…
Dedesinin gülü, prensesi…

Kadir Tozlu
18.03.2023