Bir hayli yol aldık, bu cendereli ama aşınır gizemli hayatın;

Bizden çoğalanlar boyumuza yetişince, artık yaşlandığımızı görürüz. Bir an çocukluğumuzu, gençliğimizi özlemle anımsarız. İnanmak zor gelir insana su gibi akan/ geçen günlere, yılları durdurmak artık imkansız, ölüme daha yakın oluruz, Güneşin doğup batışını ayrı bir gözle seyrederiz. Özlemle biraz da kaygıyla.

Keşkelerimizi sıralayıp, şöyle mazimizi bir yoklamaya çalışırken, acı-tatlı günlerimize tebessüm ederiz çünkü yaşamışlık acı veya kötü de olsa iyi günlerin hatırına bırakmayı yeğleriz. Geçmişi tekrar yaşamanın çaresi olmaz geri dönülmez hayatın birer yolcusuyuz çünkü.

Güzel dünyada bizler hep kötü karakter rolü oynamaya hevesliydik, oysa dünya mükemmel inşa edilmiş ve Allahın biz insanlara armağan ettiği bir cennet misalidir.

Belki de ağladığımız kadar gülemedik, güzel hayatın erdemliğinden güzel anları paylaşmayı beceremediğimizdendir. Hırs, ihtiras tüm ağırlığıyla gözlerimizin içinde hep varlığını sürdürmeye inat etmişti, her gün ölenleri gördük ama ölümün bir gün bize uğrayacağını hiç kestiremiyorduk veya önemsemiyorduk.

Oysa dünyada güzel yaşamak, hepimizin en doğal hakkıdır, önümüzde hep iki yol çıkardı; İyilik yapan iyilik, kötülük yapan kötülük bulurdu lakin biz insanlar nedense zoraki yollarda yürümeyi tercih yapıp bir yanımızın egosuna teslim ederek zor olan yaşamayı zorunlu kılıyoruz.

Unutmayalım ’’Birlikten güç doğar’’ öyle ise birlik olup dünyayı sevgiyle kucaklamaya ne dersiniz?

zD
13-EYLÜL-2006