Biz bu dünyada Seninle birbirimize ait hiçbir şey olamadık.
Beraber gülmedik,beraber ağlamadık
Aynı gökyüzüne baktık ,aynı yıldızları seyrettik,aynı havayı soluduk.
Ama hiç yana yana olamadık.bedenlerimiz yakın kalplerimiz olabildiğince uzak.
Sahilde yürüyüp martılara yem atmadık
Sevgiyle bakışmadık,kalplerimiz birbiri için hiç atmadı.Sevgi bu zorla olmadı olamazdı.
Derdimizi dinleyip derdimize derman olamadık.
Yaramıza şifa olmak yerine yara üzerine yara açtık
Aslında biz seninle hiç yoktuk.
Aramızdaki mecburiyetler vardı sadece.
Sevgi demek fedakarlıktı, sevgi demek başını omzuna yaslayıp hayat bulmaktı. Yaraları birlikte kapatıp şifa olmaktı birbirine. Oysa biz yaraları daha da derin açtık. Çünkü bizim aramızda eksik olan şey sevgiydi. O hiç olmamıştı. Mutluluğun başı Sevgi ,mutsuzluğun başı da sevgisizliktir. Çünkü sevgiyle açar çiçekler, sevgiyle gelir baharlar, sevgiyle güler yüzler. Sevgiyle aşılır aşılmaz sanılan tüm engeller. Bu kalp buna dayanır mıydı? bu kalp böyle yaşayabilir miydi? Demek ki yaşıyormuş yaşanılıyormuş. Ama bu düzen değişmeliydi ,bu böyle gitmemeliydi gitmemek zorundaydı. Hayat kısa ,avuçlarımızdan akıp gidiyor , ve hayat Aşksız, sevgisiz son bulmamalıydı. Bulursa yazık olurdu. o hayat yaşanmamış bir hayat olurdu.
Sevgisiz bir hayat ,bedenin yaşarken ruhun diri diri toprağa gömülmesiydi. Sevgisiz bir hayat gerçekten hayat mıydı? Sevilmeyen her şey solar, sevilmeyen her şey madden olmasada manen ölür.
Yaratılan bütün canlıların doğasıdır sevmek sevilmek. Oysa biz hayatımızı sevginin değil mecburiyetlerimizin yönetmesine izin vermişiz.
Ama bu düzeni değiştirelim hayatımızı mecburiyetler yönetmesin. Her şeyin başı Sevgi olan sevgi hayatımızdan eksik olmasın...