Günün yorgunluğunu sakin bir şeyler seyrederek, azaltmak istedim.

TV de bir belgesel açtım, koltuğa uzandım. Çok geçmeden uyuyakalmışım, çok zaman sonra TV’yi kapattım, gittim yerime yattım.

Sabah kalktım, TV önündeki sehpanın üzerindeki peçetelerde bir ıslaklık vardı; düşündüm sebebini bulamadım.

Sonra, Selpak yavru filine sordum, onun gözleri doldu. Ben uyurken TV de izlediği belgesel, onu çok üzmüş ve ağlamış, o nedenle peçeteler ıslakmış.

Sesimi yükselterek "Sen ıslakları kurulamam gerekirken, sen ıslatmışsın ortalığı" dedim.

Sonra üzüldüm, daha neye üzüldüğünü sormadan ona işini hatırlatmak iyi gelmedi.

Hemen toparladım " Özür dilerim. söyle bakalım ne izledin, neye üzüldün?

Selpak yavru filinin izledikleri:

Savanda kuraklık uzun sürdü; su ve yiyecek bulmak için başka bölgelere gitme kararı alındı. Yola çıktılar

Tren katarı gibi göç eden bu büyük hayvanlar, ormanının büyük saldırganlarını hesaba katmadılar; yavru fil de bir an annesinin yanından ayrılınca, feci şekilde yaralandı. Bütün filler, yavru filin yanına koştular, aslanları kovaladılar, etrafını sardılar; çok sürmedi yavru fil hayatını kaybetti.

Bütün sürü yasa boğuldu, bir gün beklediler; sürünün lideri "Yolumuza devam etmeliyiz, yapacak bir şey yok. Hiçbir şey artık O’nu geri getiremez" dedi. Sürü, yavaş yavaş hareket etti.

Anne file bu sözler o kadar soğuk ve anlamsız geldi ki, hiç yerinden kımıldamadı; yavrusunu ayaklarının arasına aldı ve günlerce bekledi, hiç bir aslanı oraya yaklaştırmadı.

Günler sonra durumu kabullendi, oradan ayrıldı, arkasına baka baka yürüdü. O yalnız yürürken düşündü, "Sürüme yetişmeli miyim?" sonra, "Böyle iyi" dedi kendi kendine. Şu an ben onlardan çok farklıyım, tamam onlar da çok üzüldüler biliyorum; ama onlar acılarını geride bıraktılar; oysa acım benimle. Farklılık doğası gereği, her zaman acıtır. Yalnız yürümeye devam etti, ormanın derinliklerinde gözden kayboldu.

Selpak Yavru Fili, anlatmayı bitirdi.

"Anladım, bir selpak da bana ver" dedim