7
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
702
Okunma

Artık yazmak gelmiyor içimden…
Ne şiir ne de düz yazı.
Sosyal paylaşım sitelerine girmiyorum…
Son paylaşımım boş bir sayfa oldu…
Kendimi boşlukta hissediyorum.
Süperbaba bitti artık…
Nice planlarım vardı…
Ama PC başına geçince yazamıyorum…
Bilmem bu yazıyı nereye kadar yazacağım…
İnsanlar mı benden koptu yoksa ben mi onlardan?...
Kim bilir, belki de…
Gözümün önünde devrilen çınarlar…
Onlar mı korkuttu gözümü?…
Cenazemiz oldu…
Mevtayı cenaze arabasına taşımamıza yardım edecek kimse bulamadım…
Allah’tan, eşimin eski çalıştığı yer yakındı.
Oraya telefon etti, yardıma geldiler…
Bir bayram geçti…
8 daireli apartmanımızda en yaşlı benim.
Ama kimse çalmadı kapımızı.
Bir hanım kız dışında…
O hanım kız ki, 8 yaşlarında…
Beni görünle gülümser…
Apartman kapısından gireceksem, kapıyı açar bekler.
Asansöre gireceksem asansörün kapısını açar bekler…
İşte, yalnız o hanım kız bayramda kapıma geldi.
Bayramımı kutladı…
Kadir Dede çocukları çok sevmekte…
Onlara şiirler yazmakta haksız mı?
Küçük oğluma dini nikâh kıyılacaktı.
Apartmandan kimsenin kapısını çalıp şahit olmasını rica edemedim.
Başka semtte oturan diğer oğlumu çağırmak zorunda kaldım…
Evimi satılığa çıkarttım.
Onu sattığım parayla belki İzmir belki de Edremit’ten bir ev alırım diye umuyorum.
Ama kafamda bin bir soru işaretleri var…
“Ev alma, komşu al!” sözünü anımsatan…
Şiirler ve öyküler yazardım…
Hele de bir çocuk resmi görürsem…
Mutlaka duygularımı, içimdeki şefkat duygusunu satırlara dökerdim.
Ama yapamıyorum…
Çok güzel bir öykü vardı planımda…
“Solmayan Kırmızı Güller” adlı öyküyü bir türlü sürdüremiyorum…
Yapamıyorum…
Bazen durduk yerde ağlamak geliyor içimden…
Süperbaba bitti…
Kadir Tozlu
15.11.2022