Telaşlı bir akşam vaktini andıran sesiyle tanıttı kendini. Ben dedi içinde için için aradığın hüznün kayıp lehçesi.
Ellerimi tuttuğu an da anladım doğru söylediğini; ki elleri, sonbaharın kuru yaprakları gibi solgun ve bitkindi.

Gözlerinin deydiği her yer; hançerlerle işaretleniyor, kanayan yaralarına zoraki gülümsemesi ile buruk bir teselli çamuru karılıyordu. Kerpiç evleri aratmayan siluetiyle, yüzünde çeşnisi bol bulamac karılmış bir acı, bakışları vaktinden önce gelen ecelden az evvel tene musallat olan ince ter gibiydi.

Kalbinin menevişleri dolansada damar damar siretini; hepsinden evlâ, cilası yeni atılmış pürü pak kederleri vardı. Parmaklarını parmaklarıma hasretle dolarken;
"biz dedi, biz seninle hüznün iki yakası Kızıldeniz’in tam ortası,
Firakı vuslata ram eden, gün batımı.
Kırk ikindi yağmurlarının ardından doğan gökkuşağı.


Ruhu Azade