Sırf dünyaya çocuk getirmiş olmak için, çocuk sahibi olmak...

Sevgi veremeyip sahip çıkamadığımız her çocuk, geleceğin yaralı anne baba ve eşleri haline gelmektedir.

Ebeveyn olmanın temel şartı fedakarlıktır. Hayal ettiğimiz her şeyin getirisi kadar, elbette de götürüsü olacaktır.

Yağmurlu havada şemsiye alırız.

Tüm gün boyunca onu taşıma fedakarlığını göstermeye razı olmuşuz demektir.

Kar yağdığında kalın giysilerimizi giyeriz. Sıcak ortama girdiğimizde bunalma riskini göze almışız demektir.

Tatile giderken kocaman bavulları yük etmek fedakarlık gerektirir. Ama bu durum kimin umurunda? Çünkü tüm gereksinimler, işte o bavullarda...

Bavul için bile yaptığımız matematiği çocuklarımız için yapıyor muyuz? Çocuk sahibi olurken yeterli duygusal hazırlık yapıyor muyuz?

Çocuk sahibi olmak için herkesin kendine göre farklı gerekçeleri olabilir. Kabul edelim ya da etmeyelim, o çocuğa ihtiyacımız var ki dünyaya getiriyoruz. Sebep ve sonuçlar tartışılabilir.

Bir çocuğun sağlıklı psikolojiyle büyümesi için temel ihtiyaçları; bakım, sevgi, şevkat ve güven duygularıdır.

Bir insan inşaa etmek, kendinden fedakarlık etmek demektir.

Eskiden uzun uzadıya keyifle yemek yediğin tabağın rengini bile unutmak demektir.

Göz kapaklarının uykusuzluktan birbirine iki yabancı haline gelmesi demektir.

Yorgunluktan tüm kaslarının birbirine reverans vererek kendini sana tanıtması ve dünyanın kaç bucak olduğunu göstermesi demektir.

Bildiğini düşündüğün her şey hakkında şüpheye düşmeniz ve bir profesör edasıyla durmadan araştırırken, aklınızın köşelerini kaşıkla sıyırmanız demektir.

Aşk, sevgi, bağlılık, sadakat, hasret, ten kokusu gibi şeylerin, şimdiye kadar taslaklarını yaşadığınız, şimdiyse aslının size kapak olduğunu görmeniz demektir.

Hayat öylesine bir değişir ki; altının üstünden daha iyi olduğunu gösterir.

Çocuk sana, bitiremeyeceğin bir işe başlamaman gerektiğinin en büyük dersini, bedava cilasıyla birlikte verir.

Velhasıl kelam çocuk sahibi olmak, kendi hayatından alıp ona seve seve feda etmek demektir.

İnsanı yıkan; bir sahip çıkamadığı vatanı, bir de sahip çıkamadığı evladıdır.

Her ikisi de hem geçilmez hem vazgeçilmez candır.

DÜŞÜN!

Serpil Çavuşoğlu
21/07/2021