Dünya’nın rengi karışıyor ruhumuza.
Gök anlamını yitiriyor.
Yeryüzünde bir telaş tutuyor eteğimizden. İş, aş derken dünyaya geliş amacımızı unutuyoruz.
Allah’ı unutuyoruz!
Sonra terazimiz şaşıyor, kefenin bir tarafını hep dünyalık hırslarla dolduruyoruz.
Gardıroplarımızı artık mevsim şartları, ihtiyaçlarımız belirlemiyor. Yemeklerimizi açlığımızı gidermek için yemiyor, israfı masamızın başköşesine koyuyoruz. Güzelliği, güzellik merkezlerinde arıyoruz. Yaşantımızı, başkalarının gözüne sokabileceğimiz fotoğraf çerçevelerine veya sosyal medyaya taşıyıp onlarla yarışıyoruz. ”Elalem ne der !” diyerek dünyanın kucağına düşüyoruz ama insanların acılarını hep kulak ardı ediyoruz.
Önceden insanlar huzura talipken şimdi lüksü huzura tercih ediyoruz. Bizi bu tercihlerimiz cebimizi doldurma telaşesine sürüklerken, kazancımızın helal mi yoksa haram mı olduğunun da önemini yitiriyoruz. Bize verilen makamların, yaptığımız işlerin bir imtihan olduğunu unutup “işlerimizi kitaba değil, kitabına uydurarak yapıyoruz.”
Kalp temizliğini, ahlaki temizliğin önüne koyup her şeyi tamam zannediyoruz.


Velhasıl kelam dünya’nın rengi dokundukça ruhumuza, Allah’ın (c.c) istediği ahlak ile ahlaklanmaktan uzaklaşıyoruz.
Dünya’nın renginin üzerimize değmediği, ” Biz, Allah’ın boyasıyla boyanmışızdır. Boyası Allah’ınkinden daha güzel olan kimdir? Biz ona ibadet edenleriz” (Bakara- 138) diyebilen kullardan olmak duasıyla…