Dünyanın diğer ucu yeterince uzak mı?

“İstediğim tek şey, tek başıma çok uzaklara gitmek” sözü ile irkildim.

Bunu söyleyen; ön koltukta oturan yirmi yaşlarında omuzlarına kadar dümdüz sarı saçları olan genç bir kızdı.

Bu sözü duymak bana yetmişti, çünkü çok ağır gelmişti. Sonraki kelimelere kendimi kapatmıştım.

Birkaç dakika sonra telefonu bitkin bir şekilde kapattıp, sessizce ağlamaya başladı.

Küçücük bedenindeki ağırlık hesaplanamayacak kadar ağırdı.

Güneş gözlüğünün altına sakladığı gözyaşlarını eliyle sildi. Gözyaşları eline bulaşınca sanki elleri de ağlamaya başlamıştı

Çantasında sabırsızca bir şeyler aramaya başladı bulamadı, mendil olduğunu düşündüğüm için çantamdan bir mendil çıkarttım.

Kendini gözyaşlarına teslim ettiği anda yavaşça omuzuna dokundum. Bana doğru döndü. Nu davranışı beklemediği şaşkın ve çekingen beden dilinden anlaşılıyordu.

Gözyaşları siyah gözlüğünün altından omzunu örten sarı saçlarına doğru aktı. Kısık bir ses tonu ile teşekkür edip elimdeki mendili aldı.

Onun yüreğini kavuran tüm duygulara o an sessizce davetsiz misafirlik yapıyordum.

Gözüme; çaresiz, küçücük bir kız çocuğu gibi görünüyordu.

Küçük yaşta birinin ağladığını gördüğümde içim daha çok burkulurdu.

İçimden kendime "gözyaşının, acının, hüznün yaşı olur mu?" diyerek içimi çok acıttım.

Ona kurtuluşun çok uzaklara kaçmak olduğunu düşündüren şey kim bilir neydi?

Belki bir anne, baba, eş, kardeş, sevgili ya da parasızlıktı. Belki de, mecbur bırakıldığı bir durumdu.

Sebep her ne olursa olsun küçücük yaşında kurduğu bu dünyasından vazgeçmeyi göze alıyordu.

O an tüm ağırlığından kurtulmak için uzaklara gitmenin tek çare olacağını düşünüyordu. Gidecekti ve kurtulacaktı, öyle mi?

İnsanın başını alıp uzaklara gitmesi kurtuluş muydu? Elbette olaylara sebep olan durumlardan uzaklaşıp kurtulabilirdi.

Peki ona hissettirdiği duygulardan kurtulabilir miydi?

İstese de istemese de her gittiği yere duygularını da götürecekti.

Öyleyse kaçmak için, dünyanın diğer ucu yeterince uzak sayılır mıydı?

Serpil Çavuşoğlu
2010