Ben onun çorak topraklarına yağmur oldum güller açtı o, fırtınamı göze alarak.. kıyamadım bana açtığı, yağmurum ile suladigim narin gülleri fırtınam ile yıkmaya... İnce bir yağmur oldum toprağının kalbinde..o en özel çiçekler yağmurumun ve toprağının çocuğu oldu..
O gri gökyüzümde güneş oldu, gökkuşağı açtım, güneşinin yakmasını kavurmasını göze alarak.. kıyamadı ona gösterdiğim , onun güneşi ile açan bu gizli ona özel renkleri güneşi ile yakmaya.. Latif bir güneş oldu sarısı saran, ısısı kalbimi okşayan.. o en özel gizli gökkuşağı, anlamsız gözlerden sakladigim renklerim güneşinin ve gökyüzümün çocuğu oldu..
Ben ve o.. doğa olduk.. doğanın kalbinde gökyüzü ve yeryüzü rollerini mükemmel oynayan.. ancak doğa tiyatrosunu bitirip geri aldığında rollerini acı ile birbirinden kopan iki parça olduk.. doğanın unuttuğu vardı, oyunda olmayan; yeryüzü ve gökyüzünün birleştiği an kalbimiz ikiz çocuk oldu, onunki bende benimki onda kalan..iki yalnız çocuk oldu divane birbirini arayan..
Bu iki çocuğun gözyaşı aktı gökten.. düşünce toprağın rahmine bu ayrılık yaşı küstü güller açmaz oldu .. karanlığa kapanınca bu aşkın güneşi ,gök sürmez oldu renklerini yüzüne, gökkuşağı eriyen bir kar oldu..
Yer ve gök.. katık edip aşkı ruha son nefeste, kayan bir yıldız oldu.. doğanın kalbinden acıyla geçen..