Ah şu sevda masallarında, önce en güzel yerlere koyduk sevgilerimizi, sonra da nereye koyduğumuzu unuttuk...

Elbet birgün yıkılır evler, büyür caddeler, sular altında kalır şehirler, hatta hatta yerle bir olur ülkeler ama ölene kadar ölmez "unuttum" dediğin gerçek sevgiler...

"Senden, benden, ondan bir parça" diye diye göbek bağını kestiğimiz yeni başlangıçlar ya da mezar taşını ellerimizle diktiğimiz bitişlerle, iğne oyası gibi işlenir ömrüne tüm sevdalar..

Kimi yerden kaynayan su gibi işler sevdasını, kimi gökten yağan rahmet gibi...
Kimi çamurlu bir dere, kimi sahra’da bir damla su gibi...

Bazen karga tulumba duyguların içine atlarız ama emme basma tulumba gibi dışarıya doğru taşırız sevdamızı...

Bazen, gökten düşen üç elmayı yakalamış ama çöpe atmış gibi yaşarız sevdamızı...

Bazen Nasreddin hocayı eşeğe düz bindirmiş, cümle aleme de böbürlenir gibi anlatırız sevdamızı...

Hele mıh gibi aklımıza kazıdığımız Leyla yok mu Leyla, sanki ona çöllerde kırk küp su bulmuş gibi anlatırız sevdamızı...
Herkes böyle mi, değil.

Kimi de, iki kaburgasının ta orta yerine oturtur onu.
Yansa da, kavrulsa da kendine şifa eder onu.

Kimi uzaktan sever, hiç duyurmadan "ben seni sevmeyi seviyorum" cümlesini bile içinden söyler.

Kimi, yastığındaki gözyaşının sebebi o diye yastığına sıkıca sarılır, acıyla yine ağlar, yine ağlar, acıyı içini dağlar.

Kimi de "yemek yedi mi acaba?" diye düşünür, onsuz bir tokmayı bile haramdan sayar.

Peki...
"Seviyorum" sözü, yirmi dört saat yayını kesilmeyen bir radyo yayını gibi dillere düşünce değerli hale gelir mi?

Yoksa hiç söylemeyip "biliyorsun ya" cümlesi kafi olmalı mı? Yok mu bunun iki arası, bir deresi?

"Canımı veririm" diyerek can alanların terazisindeki şeye "âşk" diyenlerin leş gibi etrafa yayılan kokusunu duymuyor musunuz?

Sahi neydi gerçek sevgi?

Yaşarken "öldüresiye sevmek" mi?
Yoksa "yaşayan bir ölüyken diriltmek" mi?

Neydi?
Neydi?


Serpil Çavuşoğlu
Tarih : 02/01/2022