Ruhumu doldurmaya çalışırken kendi öz benliğimin farkına vardıkça, yayılmak istiyorum. Kanatlar istediğinde ayaklara uyum sağlar, ruhunla birlikte bir kum gibi etrafta dönerken, rüzgar savrulur, ardından esen bir rüzgarla başka yerlere dağılır ve çatışırken, belkide başkasının ruhunda yektane olursun. Çok farklı biriyim, kendi iç dünyamı anlatmam imkansız ama yaşama isteğimi atamam. Bu yüzden beni rüzgarla estirecek bir kanada ihtiyacım var. O kanat olmazsa ben kendi kanadımı kırıp bir kanat oluştururum. Uçamam belki ama o kanatla savrulurcasına yayılabilirim esintinin rüzgarına.Ya kanatlarım yıkık, dökük veya incinmiş bir haldeyse? O zamanda işe yarar mı? Bence kanatlarımda birşey yok, kalbim körelmiş, yüreğim incinmiş. Kanatlarımı kırıp tekrar bir kanat olurcasına, tamir ederim. Dahada güçlenir ve bu sefer çabucak düşürmez ya beni? Ah benim narin kanatlarım. Bir tamir olsanda, uçsak seninle şu cennet kokan bahçeyi...