Rüzgâra dayanamayan köknar ve huş ağaçlarının kökleri havadadır. Kırılgandır yaşlılık gibi. Yüzünün tüm sınırlarına uzanır yalnızlık ve yalnız bırakılmışlık.

Kaç yıldır aynı mevsimdedir. İnsanı kötürüm kılan, ezercesine çiğneyen temel bir eksikliğin işkencesidir bu. Bir tür soğuk acı. Görüntüsü olmayan bir aynanın dolambacında, baş döndürücü boşlukta zamanın içine doğru kıvrılışıdır. Belli belirsiz geçmişin yankısında.

Yalnızlık bana acı vermiyor. Yaşlandığımı anlıyorum. Havalandı yüreğimin yorgun kuşu.
Benim için sonucu belli serüven. Karın gelişini görmeyen biri değilim.

Ölümle uzlaşmaktan doğan bilgelikle diyorum ki; geldik gidiyoruz; hepsi bu kadar.

Ölümün iç yüzünü bilen biriyim. Bir kuşun ötüşünde, pasın ve tozun koyu ve açık tonlarında, tan uykusunda gösteriyor kendini. Çiy tanesinin yanağında dinlenen bir damlacık berrak su gibi.
Her daim aydınlık eliyle çağırır kendisine renkleri. Şaşmaz, ulaşılmaz, aydınlık, ıssız, kıpırtısız sonsuz; sıcak hasretle sargılanan kar tanesi gibi arındırır beni.

FATMA LEYLȂ DENİZ 24/12/2021