Hayat bir yolculuktur demiştim ya hani işte tam da o dediğim yerdeyim. Görüyorum çünkü uzakta aşılmaz yolların ardında kalan binaları, birbiriyle yapışık olan taş yığınlarını, sanki bulutlar bile binaların varlığını hissettirmiyordu. Görüyorum insanların samimiyetsiz kahkahalarını birbirinden beslenen menfaatsiz çıkarlarını görüyorum. Görüyorum toprağı insana ait olanı birçok şeyi ve gideceği yeri . Hissediyorum havayı en derininden ruhuma işleyeni. Etrafımızı saran hislerimizi acılarımızı. görüyorum en çok da insanın kendisini fakat görmekten ziyade belki de gördüğümü zannediyorum çaresizce. Görüyorum kendimi yalnız kalmış olan ruhumu. uzayıp giden bitmeyen hayatları ve hayalleri görüyorum. Görüyorum tozlu dumanlı yolları birbirinden kasvetli dumanların arkasında olan gerçekleri yarım kalmışlari. Görüyorum bu yüzden uzakları bakıp dalıp gitmeleri. kimisi, karanlığa dalar kimisi, keşkelere kimileri de hiçliğe dalar. Görüyorum içten gülenleri ve seyrediyorum sadece tıpkı ufak bir gülüşüyle kimsenin anlatamadığını anlatmakta kalpten. Görüyorum umutları yeşeren ağaçları kimin nasıl nerede şifa olacağını. Görüyorum boynu bükmüş olan solmuş ağaçları ve en çok da kendimi görüyorum sanki görünmez bir yerdeyim ve aydınlığa çıkmaktan korkuyor yüzüm olanları izliyor yalnız. Demem o ki şehir felan bahane değil yada herhangi bir şey asıl bahane insanın kendisi kendinde olanına tutunamamayışı...
Ve görmenin nacizane karışılığını.
Vesselam