Havalar yavaş ısınmaya başlamış,okulun son günleri de yaklaşıyordu.Öğrenciler dağıldıktan sonra idareciler müdürün odasında toplanıyor,günün değerlendirmesini yapıyor ve yarınki işlerimizi konuşuyorduk.Arta kalan zamanda da boş-dolu oyununu oynuyorduk.Kağıtları ufak ufak kesip üzerlerine boş yada dolu yazıyorduk.Sonrada onları birer birer çekip kime dolu yazılan çıktıysa o kişi dondurmaları alıyordu.Bir müdür,bir müdür başyardımcısı ve beş müdür yardımcısından ibaretti idaremiz.Günlerimiz böyle geçerken birden aklıma bir muziplik geldi.Müdür yardımcılarımızdan birisi biraz saf ve iyi niyetli birisiydi.O’na söylemeden diğer arkadaşları çağırmış ve oyunu anlatmıştım.Bütün kağıtlara dolu yazacaktım.Sırası gelen çektiği kağıdı boş olarak okuyacaktı.Bu olaydan bir tek onun haberi yoktu.Herkes gelmiş,müdür odasında yerini almıştı.Kuraları çektik,anlaştığımız üzere o hariç diğerleri hep boş demişti. O çekince’aha bana dolu çıktı’dedi.O gün dondurmaları yemiştik.Bu olay okulun son günlerine kadar devam etti.Son hafta yine müdür odasına onu çağırdığımızda’ben gelmeyim,nasıl olsa bana çıkıyor hep,dondurma parasını göndereyim’ demez mi?Neyse ’gel,önemli bir haberimiz var’dedim.Çıktı,geldi.’Bu sefer dondurmalar benden’dedim.Şaşırmıştı.Durumu kendisine izah ettik,önce biraz bozulur gibi oldu.İşin şaka olduğunu anlayınca tatlıya bağladık ve helallik istedik.Bundan sonraki dondurmalar’ hep bizden’ dedik.Böylece o seneyi de tamamlamış olduk.İnsan ya kendi aklından kazanırmış ya da karşısındakinin saflığından.Bu tabi kazanıp kaybetme oyunu değildi.Sadece kendi aramızda güzel vakit geçirmekti.Tüm günlerinizin güzel geçmesi dileğiyle...
Abdurrahman KAHRAMAN