yara alınılan ilk an. hiçbir şey hissetmediğin o bir küçücük an. ondan sonra her şey büyük bir acıya açılıyor, biliyorum. dünyaya uzaktan baktığımda gördüm; insanı yaşatan ona yakın bir güneş değil, uzak bir yıldızın düşü. tam buradan, uzaktan bakınca tanrı bir kelebeğe benziyor biliyor musunuz? dünya o büyük kelebeğin kozasına. delirmiyorum. delirdiğimi sorgulamak beni delirtiyor. üstelik buna sebep olan şeyi bilmiyorum. bilseydim keşke. belki delirmeye değer bir şeydir. akıl da yitebilen bir şeydir ve ben yitirilen şeylerin bir yerde toplandıklarını ve bir gün, yeterince biriktiklerinde, bizi başka insanlar yapmak için geri döndüklerini düşünüyorum. oysa herkes yanılıyor. her yeni gün ne kadar yanıldığımızı göstermek için doğacak, yeterince yanılınca yabancı olduğumuzu anlayacağız.
uyumalıyız. belki yarın unuturuz. belki geçer.