Akran mıydık ya da yaşlarımız aynı mıydı? Hatırlamak o kadar zor ki. Biliyorum o çok gerilerde kaldı. Mezarını otlar mı bürüdü, başında dua okuyan birileri var mı? Cevabı muallakta olan sorular.
Birbirimize sevdiğimizi hiç söyleyemedik. Ama ne fark eder ki gözlerimiz konuşuyordu bizim yerimize. Gençliğimizin, hatta çocukluğumuzun en genç çağındaydık. Akşamları bizim sokakta saklambaç oynamak adeta gelenekselleşmişti. Hep ikimiz beraber saklanırdık. Bazen saklandığımız yer daracık olurdu. Vücudumuz birbirine değerdi. İkimizde o anlarda dünyanın en mutlu insanları olurduk. Birbirimize söz vermiştik biraz daha büyüyünce evlenecektik. Birden kurduğumuz hayaller yerle bir oldu.
Hayal gibi geçerken zaman büyükler oturmuş konuşmuş ve anlaşmışlar, karşı evin çocuğuyla nişanladılar sevdamı. Aşkımızı kalbimize gömdük. Vakit kaybetmeden nikahı da yaptılar. O artık başkasının kadınıydı. Ama sevdam ona da yar olmadı. Seval’imin yorulan kalbi gencecik yaşında duruverdi.
Aradan uzun yıllar geçti ama ilk aşkımı bana sevmeyi öğreten kadını hiç ama hiçbir zaman unutmadım. Ailesi sevdiğim kadını toprağa verirken, ben kalbimin, aklımın, beynimin en derin yerine gömdüm. Yıllar geçmiş ne önemi var. O güzel ve her daim gülen yüzü gözlerimin önünden gitmedikten sonra? Şu fani dünyada ben yaşadıkça Seval’imde benimle beraber yaşayacak ve benimle beraber yaşlanacak. İnanıyorum ki öbür tarafta yine birlikte koşturacağız belki bizim gibi sevip de birleşemeyenlerle saklambaçta oynarız.


Tuğrul Ahmet Pekel
15042022*CUMA