Anadolu’nun uzak yörelerinden, kentin uzak semtlerinden yollara düşen; duruşma salonlarında, cezaevi kapılarında saatlerce bekletilen, itilip kakılan, hakarete uğrayan analarla karşılaşıyorsunuz 42 günü okurken. Gülten Akın yaşadığı ve tanık olduğu gerçekleri analara özgü o ince duyarlılıkla anlatmış

Görüşlerde ve duruşmalarda zoraki bir araya gelen anaların acısını paylaşıyorsunuz, gözleriniz onlarla birlikte yaşarıyor. Ama bu acı giderek yerini ufak da olsa bir umuda bırakıyor. Sessiz ve umarsız gibi görünen analar canlanıyor, resmi usuller karşısında direniyor ’’içerde’’ ki zulmün hesabını sormaya başlıyorlar:

’’Analar indiler başkentin istasyonuna. Yürüdüler ve yürüdüler...Yürürken dilsiz olanlar dillendi, sessiz olanlar seslendi. Öfkeyi tanımayanlar bağırdılar bağırdılar..’’